درمان کردن بیابان، و مرگ پیش رونده و گسترش یابنده ی اکوسیستمهای لوکال

به گمانم،

علت اینکه مقاومت دارویی در ضد قارچ ها، و انگل کش های گیاهی  بهتره اینه،

که: چون مواد و سازوکار ضد انگلشون در پروسه تکامل ( فرگشت ) ایجاد شده، و در طی پروسه ی کند چند هزار  یا چند میلیون ساله احتمالا،

وقت کافی بوده که

استراتژی ای انتخاب بشه، که توسط انگل ها، مقاومتی صورت نگیره.

یعنی  اول جهشی رخ داده و ضد انگل بپده، بعدش انگله مقاوم شده، و بعدش جهش بعدی، و همینطور ادامه یافته، تا اینکه یک جهش ایجادشده که، انگله دیگه راهی نداشتهیا مجموعه  جهشهایی جمع شده که انگله زیاد نتونسته دور بزنه یا مقاوم بشه.

همچنین حدس میزنم که در یک پوشش گیاهی، تقسیم وظیفه انجام میشه. ( division of labour )

چون داشتم فکر میکردم چرا همه ی گیاه ها اینو ندارند؟

( خاصیت ضد قارچ، ضد انگل، مثل پونه و آویشن (ضد قارچ و ویروس)، تربانتین از کاج و سرو )

چونکه اگر یک گیاه معطر این کار را بکنه، گیاهان اطراف خودش را هم از اون باکتری یا انگل و غیره محافظت میکنه. خصوصا اگر معطر باشه (از فاصله این کار را میکنه، با وجود یکجا نشینی ی گیاه).

و هر کیاهی، میتونه مواد محدودی را متخصص بشه. پس یک گیاه مثل پونه متخصص فلان نوع میشه، و گیاه کاج، بخش دیگری از سیستم ایمنی جنگل را در دست میگیره!

و این سیستم ایمنی توزیع شده، و نامتمرکز، و تقسیم-وظائف  شده، فقط «باهم» کار میکنه (مفرد نوشتم چونکه یک سیستم به عنوان یک کل است. و اکوسیستم محلی، به مثابه یک موجود زنده، که میتپاند بقا یا مرگ داشته باش: مرگ آن فرم قبلش اش، و تبدیل به فرمی ساده تر، که مراتب دارد).

در طی میلیونها سال به تعادل همکارانه ای میرسند.

پس اگر نوعی از گونه ها ی یک مجموعه ی همکارنده از بین بروند،

اون مقطه ضعفی میشه برای گونه ای قارچ، میکروب، انگل، …

و همون میتونه سیستم را از بین ببره.

و کل پوشش گیاهی را با مشکل مواجه کنه.

برای همینه که حدس میزنم برخی بیابان زایی های دوران باستان، با دخالت یک موجوداتی ایجاد شده. 

بعید نیست صحرای افریقا توسط انسان ایجاد شده باشه.

گرمسیر بودن به معنای بیابان شدن نیست. علتش گرما نیست.

برخشی فشرده ترین جنگل ها در استوا هستند.

مثلا عربستان که خشک است، فقط در همین چند هزار سال پیش، اینقدر خشک نبوده.

بیابان زایی یک بیماری است که اکولوژی را فرا گرفته و داره منتشر میشه. بعید نییت که انسان (اولیه) منشا ش بوده باشه.

 

این حتی به نظرم ظهور  تمدن دز مصر را توضیح میده. چونکه در اثر ایجاد صحرای افریقا، انسانها مهاجرت میکنند، و تعدادیشون در کلوگاه «مهاجرت»، یعنی مصر، تجمع پیدا میکنند.

<br/>

دلتای نیل.

و از طرفی خیلی حاصلخیر بوده، و از طرفی گونه های خیلی مختلفی از انسانهای مختلف پراکنده در صحرای بزرگ افریقا ( قبل از صحرا شدن) اونجا به رقابت پرداخته اند.

و این منجر به ایجاد مراکز قدرت (فرعون) شده، که حتی به مقیاس الان هم بزرگ و عجیب غریب است.

لازمه این نظریه اینه که، گسترش صحرای افریقا بعد از پدید امدن انسان باشه: یعنی قبلش لنسانها با یک تنوعی باید در اونجا میزیسته باشند.

فکنم شواهد تاریخی پیدا کردم براش.

(گمان و نظریه، از خودمه).

اگر تمدن با این چیزها تحت ااثیر قرار میگیره، پس بین النهرین چی؟

اون توسط دو پدیده مخاجرت:

۱. تبدیل خلیج فارس، از محل خشکی مسطح به دریا ( موجب مهاجرت تمدن های مقیم در  کف خیلج فارس، قبل از بالا آمدن آب)

۲. بیابان زایی: عربستان.

مهاجرت عمده، یک درایوینگ فورس تمدن بوده. و تغیبر های مخرب اکولوژیک،  در مقیاس بزرگ، چیزی غیر طبیعی است. و مانند زخمی، قابل اجتناب.

یک تد تاک هم بود که بیابان زایی، در اثر از بین رفتن باکتری های «فلورا» ی خاک در یک اکوسیستم است.

 از اونجا که بهترین تشخیص، درمانه، و بهترین درمان، تشخیصه، (مبهم گفتم، باید بازش کنم، خواستم تقارنش قشنگ بشه، اما این بیان دقیقی نیست)، 

در اون تاک میگفت که با عبور دادن گله ی حیوانات، میشه منطقه صحرایی را دوباره آباد کرد! به همین راحتی!

درست شبیه مکانیزم های درمان قارچ ( و احتمالا انگل) در روده و بدن انسان.

خب این مساله را هم حل کردیم. بریم مساله ی بعدی.

هویت و هویت‌های آبجکتیو و سابجکتیو

 سوالی از کسی پرسیدم:

متاسافنه یک ضدیتی با قوم (ایکس) گاهی دیده میشه. یک سوال داشتم، آیا این هویت/قومیت، بیشتر جنبه نژادی دارد؟ یا زبانی؟ یا فرهنگی؟ ممکنه بگید هیچ کدوم، ولی چون مطرح کردید، میخواستم ببینم کدامش بیشتر مبنای تعریفش است. ببینید مثلا هر کسی هویتیش را در چیزی تعریف میکند. یک نفر، هویتش کارش است. یک نفر دیگه ممکنه هویتش دینش باشد. یک نفر دیگه سرزمینش. یک نفر دیگه، مذهبش. یا عضویت در گروهی، ... و غیره. موضوع اینکه آدم ها چطوری هویت شان را انتخاب میکنند، برای من جدیدا جالب شده. یک عینیت داریم، ولی هویت یک مقدار ذهنی (سابجکتیو بجای آبجکتیو) ه مهست. یعنی اون انتخاب معطوف به کدام است. مثلا یک نفر، در عین حال که فرد است، عضو خانواده هم هست، عضو شهر هم هست، عضو تیره و طایفه(هایی) هم هست. و جزو انسانیست است. و جزو موحودات زنده است. و غیرهو نمیخواهم شعار بدم که هویت باید جهانی باشه و اینها. اتفاقا این بر عهده و دلخواه فرد است (انتخابی است). اینکه هویتش را کدام یک از این دایره هایی که بهشون تعلق داره، بدونه، یک انتخاب است. یعنی خودش، تعلقش را بیشتر به کدام میداند. برای همین، از افراد مختلفی این را پرسیده ام. گاهی یک گروه از افراد نزدیک ه، یک هویت مشترک را انتخاب میکنند. و یک نفر ممکنه در همون گروه باشه، ولی هویتش را از جنبه دیگری (که بهش تعلق عینی هم داره) انتخاب کنه.
 "It's a "pick and choose
همونطور که میدونید این تعلق های عینی (نژاد، زبان، جغرافیا، ملیت، ... ) هم یا مرز دقیق و مشخصی نداره، و یا فیکس نیست. اگر تست ژنتیک بدید، احتمالا همیشه سورپریز هایی وجود داره (ساختار درختی پیچیده تر از فیلوژنتیک وجود داره، که تمایز یا تعلق، بستگی داره چقدر ریزدانه بکنیم، و دایره را از فرد به چه شعاعی گسترده بدانیم). زبان، مکان (مهاجرت)، فرهنگ، تغییر میکند، حتی ژن هم قابل تفکیک کامل نیست. و رابطه خیل یپیچیده ای بین افراد وجود داره که اصلا تعریف تیره ژنتیک، چیز ساده ای نخواهد بود. در مورد موضوع نوشته تان، یعنی هویت (ایکس)، میخواستم بدونم که این، جنبه تعلق و هویت سابجکتیو، به کدامیک از این دایره ها بیشتر معطوف است؟

(سوالی بود که از کسی پرسیدم. اما در مورد هر هویتی میتواند پرسیده شود)

continuum of continuity

Revelation (for the seekers):

Discrete and continuous, are a continuum.

They are not perfectly separate. They form a spectrum.

Continuum of continuity.

h0

 Hypothesis: Will H. Beigy be next? I hope not.

inefficiency dot ac

 You are insulted because you don’t know how academia works currently in clinical areas. I assume you haven’t been in academia, and have a blind trust in academic publishing and funding. — and see what is published officially. People should not die/suffer because a you feel the intellect is insulted. The fallacy is this: you just repeat the claims of people who (the system that) have failed to solve the problem, that is, failed to find the real causes. So, they are not in the position to silence researchers and hypotheses, until their methods are more effective. Like everything, inefficiency the system has is causative.

(An online conversation about hypotheses related to dementia )

Academia is becoming like a corporate, with its inefficiencies: not money inefficiencies, but knowledge and effectivity inefficiencies. (Effectivity as efficiency. Efficient but no result, is useless: it means not efficient) ( efficiency < effectivity).

PCR ASMR

 PCB ASMR? https://youtube.com/shorts/6_NE8_7E-Fs?si=4hjocpHq_sE2xODV

Nice idea about ASMR. Honestly, such s cool idea. (Let me turn the sarcasm warning here. So, trigger warning).  However, that little faint screech sound (at time of applying copper mesh), ruined the whole ASMR, 😅. That litle faint sound turned it around, into anti-ASMR:  into a recurring auditory nightmare, triggering misophonia fits, and ruin us all forever (just joking). The little subtle sounds make ASMR, the ASMR that it is, but one of them is a little devil, that is going to haunt us misophonics forever. Next time, blackboard-screech-fingernail ASMR. I’m joking, it in fact, is such a funny and cool idea to make this (warning: sarcastic tone on, sorry, cannot help it, it’s not intentional, I honestly liked the video) experience of toxic fumes that the memory of it makes people, including me, shudder, into an ASMR. Maybe it can cure my PCB-o-phobia that developed as result of messing with lead-and-tin at early age. It also included somatic experience of tooth enamel against copper (those who have stripped wires with bare teeth know what I mean). I am gonna watch this a lot, hopefully my amygdala will soon again allow me doing PCB and soldering and electronic, once again. I am just a bit awry of that little screech, but hopefully it would be ok.

پیشبینانه در مقیاس

پدیده و مشاهده‌ی جالبی است. میشه به صورت یک مساله آماری بهش نگاه کرد، و با منطق و ریاضی توضیحش داد. مردم باید توجه کنند که این لزوماً به معنای شنود شدن یا خوانده شدن فکر نیست. شاید بهتر باشد اول این‌طور نگاه کنیم: آنچه از فکر ما عبور می‌کند، منشأ آن دقیقاً کجاست؟ چند درصد از افکار و کلماتی که به ذهنمان می‌آیند، واقعاً از خود ما هستند؟ مگر چقدر می‌توانیم اوریجینال باشیم؟ ببنید که حتی کلماتمان را هم از بیرون گرفته‌ایم. چه مقدار از تصویرهایی که در ذهنمان وجود دارند، ساخته ی ما هستند؟ چه مقدار از آنها، برای من منحصر به فرد هستند؟

این دیدگاهی است که نشان میدهد که ما موجوداتی سوشال تر و مورچه-وار تر از اونی هستیم که ممکنه به نظرمون برسه (از دید اونی که داخل ذهنمون نشسته). در حقیقت، مفاهیم فردیت و جمع بودن را میتواند به چالش بکشد.

در ضمن درصد پیش‌بینی پذیری هم کم است. این به این معنا نیست که، وای ما «اراده آزاد» نداریم و اینها.  اینکه آن را نداریم،‌بخث دیگری است،‌نه رد میکنم و نه قبول،‌و اصلا سوال را دارای اشکالی ظریف ولی عمیق از نظر منطقی/فلسفی می‌دانم، که خود، بحث دیگری است.

بیشتر افکار ما، به شکلی یا به نحوی، تحت تأثیر محیط بیرونی قرار گرفته‌اند. منظورم از این تأثیر، لزوماً تقلید نیست، بلکه نتیجه‌ی مشاهدات ماست. بخش عمده چیزهایی که به ذهن خطور میکند یا عبور میکند یا به ذهن متبادر میشود، بخشی از توالی و زنجیره افکاری هستند که توسط محیط،‌ شنیده ها، مشاهدات، تریگر می‌شوند: همچنین، این مشاهدات،‌و اتفاقات بیرونی فقط مختص من نیستند، و دیگران نیز به نحوی در معرض همانها بوده اند. بنابراین، طبیعی است که آنچه از ذهن یک فرد عبور می‌کند، شباهت‌هایی با افکار دیگران داشته باشد.

الگوریتم‌های آماری پیش-بینانه، این قابلیت را دارند که شباهت‌ها را تشخیص داده و با اطلاعاتی که از افراد مختلف دارند، ارتباط برقرار می‌کنند. از نظر تئوری، این امکان وجود دارد که بتوانند به‌صورت آماری برخی از افکار را پیش‌بینی کنند. این کار از طریق استنتاج یا استنباط آماری (Inference) انجام می‌شود، نه الزاماً از طریق شنود مستقیم. یعنی برای توضیح (اکسپلینیشن) این پدیده، میتوان به شنود، تله پاتی، فکر خوانی، و از این قبیل متوسل نشد.

حالا تصویر بزرگتر را ببینیم: اگر این فرایند در مقیاس گسترده روی میلیون‌ها نفر انجام شود، کافی است که در ۲۰٪ موارد پیش‌بینی‌ها درست از آب دربیایند. این میزان برای شرکت‌های بزرگ، آن‌قدر ارزشمند است که سرمایه‌گذاری عظیمی روی تحلیل داده‌ها انجام دهند. در بازاریابی، همین که ۲۰٪ احتمال هم‌زمانی بین تبلیغات و افکار مشتریان وجود داشته باشد، می‌تواند فروش را به‌شدت افزایش دهد.

در سطح فردی، این پدیده به‌گونه‌ای تجربه می‌شود که گویی برخی از افکار ما بلافاصله در دنیای بیرونی منعکس می‌شوند. دلیل آن این است که الگوریتم‌ها، سیر و زنجیره فکری ما را مدل‌سازی کرده‌اند تا درست در لحظه‌ای که نیاز به یک کالا یا خدمات شکل می‌گیرد، تبلیغ آن را به ما نشان دهند. حتی اگر این پیش‌بینی‌ها درصد موفقیت کمی داشته باشند، مغز ما متوجه آن می‌شود، زیرا به‌طور طبیعی در تشخیص الگوها و هم‌زمانی‌های غیرتصادفی بسیار ماهر است. اما این پدیده که سیستم دیگری بتواند ما را بهتر از خودمان، پیش بینی کند، برای ما غریب است. و میتواند ترسناک باشد.

پس این پدیده را می‌توان با مدل‌سازی آماری و بدون نیاز به نظریه‌پردازی‌های عجیب (که متاسفانه رایج هم شده‌اند) توضیح داد. کافی است تصویر بزرگ‌تر را ببینیم و با روش‌های پیش‌بینی آماری آشنا باشیم. پیشرفت های ریاضی، برای مطالعات علمی، از جمله فیزیک، بیولوژی، و مطالعه مغز هم کاربرد دارد. (من در حوزه‌ نوروساینس و علوم پایه کار می‌کنم، نه در مارکتینگ)،. اما میتنم حدس بزنم که در مارکتینگ قابل استفاده است. اما شرکت‌های بازاریابی طبیعتا برای چنین تحلیل‌هایی هزینه‌های هنگفتی می‌کنند. شاید حق هم داشته باشند، و نباید نگران شد.

در نهایت، این موضوع را نمی‌توان به سادگی رد یا اثبات کرد، اما یک چیز مشخص است: انسان، بسیار بیشتر از آنچه فکر می‌کند، قابل پیش‌بینی است، هرچند نه به‌طور کامل. همان ۲۰٪ پیش‌بینی‌پذیری هم برای شرکت‌های تبلیغاتی انگیزه‌ی کافی ایجاد می‌کند تا روی مدل‌های ریاضی سرمایه‌گذاری کنند. ریاضیات این مدل‌ها، به‌ویژه مدل‌های آماری بیزین، در سال‌های اخیر پیشرفت چشم‌گیری داشته‌اند.

( این، در پاسخ به یک پست در فیسبوک بود (و پست هایی شبیه این نسبتا زیاد شده اند): که میگفت: «ترسناک شده هرچیزی که از فکرم عبور می کنه بدون اینکه به زبان بیارم یا بنویسم یا جستجو کنم مطلب مربوطش ظاهر میشه. بخش سخت ماجرا اینه که نمیشه اثباتش کرد»)

quotations

The super-resolution using sub-pixel shifting. (S/T)

"The best way to predict subjects is to shape them" (sSS)

"The best way to predict the future is to create it" ( either Abraham Lincoln or Peter Drucker -- or both)

 attention is about competing; competing for attention

آیا یک بعدی (تک بعدی) نباید باشیم؟

 در تایید صحبتتان؛ تک بعدی شدن را همه میگویند، اما  لزوما بد نیست. یک نظریه است که در کتابی بنام انسان تک بعدی از هربرت مارکوزه کرفته شده. موضوع کتابش هم این نیست. البته کامل نخوانده ام. اما یک نظریه و کتاب را مردم اصل مسلم گرفته اند. که به هر قیمتی، باید چیزی موسوم به «تک بعدی بودن» را باید جلوش گرفته باشه. تک بعدی بودن نه خوبه و نه بده. نمیدونم چرا ورد زبان همه شده، و به شعار تبدیل شده. اینم شده مثل شعار دیگری که میگه «ما نباید چرخ را دوباره اختراع کنیم». و فرض میکنند که همه باید با نظرشان موافق باشند.

نام کتابه هست:

انسان تک بعدی

One Dimensional Man

یا

انسان تک ساحتی

( که به نظرم ترجمه اشتباهی است، هرچند عنوان جالبی به نظر میرسد، اما موضوع کتاب در مورد ساحت ها نیست).

این را هم مثل بقیه چیزها باید نقد کرد،  اما مطمینم افرادی که این اصطلاح را بکار میبرند ، این را نخوانده اند. و فقط حاشیه ی جلدش از دور در کتابخانه ای دیده اند.

منظور مارکوزه، بیشتر نقد مصرف سیستم تک معیاری است، با یک طرز تفکر و معیار و روش برای تعریف کارایی، ارزش، کارکرد و غیره، که منجر به هژمونی ، مصرف گرایی، و نوع خاصی از غدم تکثر در انواع تفمر و انواع نقد شده. و در نتیحه، منحر به پیشرفت جوامع صنعتی، در یک بعد خاص است. در یک کلام، منظورش چیزی شبیه نوعی ایدئولوژی است.

پس از این به بعد، هرکسی گفت آدم نباید تک بعدی باشه، بپرسید منظورش چیست، و یا اینکه منبع و نظریه کلی تری که  اون حرف را میزنه را بگوید، و یا در مورد تظریه اش توضیح بدهد.

گویا همه درباره نظریه ای صحبت میکنند که نظریه اش وجود ندارد. این هم یک ایده است، و مثل بقیه باید باز شود و فهمیده شود. وگرنه صرفا تکرار طوطی وار یک ایده خواهد بود.

خلاصه اینکه، منظور مارکوزه، انتقاد جامعه ی تک بعدی است، و نه انتقاد از افراد تک بعدی.  یک نظریه ی انتقادی برای انتقاد  از جامعه ها است، نه افراد (یعنی فکوسش اصلا بر تک بعدی بودن افراد نیست).

وقتی این را نیشنویم، هر کسی برای خودش برداشت متفاوتی میکند، و ادامه ی بحث را با ذهنیتی پیش میبرد، که فرض میکند یک فهم مشابهی بین کپینده و شنونده در تعریفش وجود دارد.

اما مهنر اینکه، این پدیده ی «مورد ادعا» هیچوقت خوب  باز نشده.

لااقل مارکوزه در این مورد نگفته. دیگران خم معمولا چیزهای دیکری وارد میکنند که اونها هم نخاله هایی واذدش میشود. و نیاز به یک نوشته کدون است، تا چیزی پایه بحث قرار بکیره. یا اینکه به نحوی، حسابی باز شده باشه و در بک پروسه ی گفتگویی، باز ( دیکشنستراکت و ریکانستراکت و ریپرودیپس  بطور منطقی) شده باشد.

تک بعدی بودن یا نبودن، اولا مبهم است. اما  تپصیه کننده، بعد از تعریف آن،  باید زحمت بکشد و آن را تعریف و تبیین کند. و تا این بحث را باز نکند، انتظار نباید داشته باشد که انداختن کارت «تک بعدی نباشیم» ، بر شنوده تاثیر بگذارد.