هویت و هویت‌های آبجکتیو و سابجکتیو

 سوالی از کسی پرسیدم:

متاسافنه یک ضدیتی با قوم (ایکس) گاهی دیده میشه. یک سوال داشتم، آیا این هویت/قومیت، بیشتر جنبه نژادی دارد؟ یا زبانی؟ یا فرهنگی؟ ممکنه بگید هیچ کدوم، ولی چون مطرح کردید، میخواستم ببینم کدامش بیشتر مبنای تعریفش است. ببینید مثلا هر کسی هویتیش را در چیزی تعریف میکند. یک نفر، هویتش کارش است. یک نفر دیگه ممکنه هویتش دینش باشد. یک نفر دیگه سرزمینش. یک نفر دیگه، مذهبش. یا عضویت در گروهی، ... و غیره. موضوع اینکه آدم ها چطوری هویت شان را انتخاب میکنند، برای من جدیدا جالب شده. یک عینیت داریم، ولی هویت یک مقدار ذهنی (سابجکتیو بجای آبجکتیو) ه مهست. یعنی اون انتخاب معطوف به کدام است. مثلا یک نفر، در عین حال که فرد است، عضو خانواده هم هست، عضو شهر هم هست، عضو تیره و طایفه(هایی) هم هست. و جزو انسانیست است. و جزو موحودات زنده است. و غیرهو نمیخواهم شعار بدم که هویت باید جهانی باشه و اینها. اتفاقا این بر عهده و دلخواه فرد است (انتخابی است). اینکه هویتش را کدام یک از این دایره هایی که بهشون تعلق داره، بدونه، یک انتخاب است. یعنی خودش، تعلقش را بیشتر به کدام میداند. برای همین، از افراد مختلفی این را پرسیده ام. گاهی یک گروه از افراد نزدیک ه، یک هویت مشترک را انتخاب میکنند. و یک نفر ممکنه در همون گروه باشه، ولی هویتش را از جنبه دیگری (که بهش تعلق عینی هم داره) انتخاب کنه.
 "It's a "pick and choose
همونطور که میدونید این تعلق های عینی (نژاد، زبان، جغرافیا، ملیت، ... ) هم یا مرز دقیق و مشخصی نداره، و یا فیکس نیست. اگر تست ژنتیک بدید، احتمالا همیشه سورپریز هایی وجود داره (ساختار درختی پیچیده تر از فیلوژنتیک وجود داره، که تمایز یا تعلق، بستگی داره چقدر ریزدانه بکنیم، و دایره را از فرد به چه شعاعی گسترده بدانیم). زبان، مکان (مهاجرت)، فرهنگ، تغییر میکند، حتی ژن هم قابل تفکیک کامل نیست. و رابطه خیل یپیچیده ای بین افراد وجود داره که اصلا تعریف تیره ژنتیک، چیز ساده ای نخواهد بود. در مورد موضوع نوشته تان، یعنی هویت (ایکس)، میخواستم بدونم که این، جنبه تعلق و هویت سابجکتیو، به کدامیک از این دایره ها بیشتر معطوف است؟

(سوالی بود که از کسی پرسیدم. اما در مورد هر هویتی میتواند پرسیده شود)

continuum of continuity

Revelation (for the seekers):

Discrete and continuous, are a continuum.

They are not perfectly separate. They form a spectrum.

Continuum of continuity.

h0

 Hypothesis: Will H. Beigy be next? I hope not.

inefficiency dot ac

 You are insulted because you don’t know how academia works currently in clinical areas. I assume you haven’t been in academia, and have a blind trust in academic publishing and funding. — and see what is published officially. People should not die/suffer because a you feel the intellect is insulted. The fallacy is this: you just repeat the claims of people who (the system that) have failed to solve the problem, that is, failed to find the real causes. So, they are not in the position to silence researchers and hypotheses, until their methods are more effective. Like everything, inefficiency the system has is causative.

(An online conversation about hypotheses related to dementia )

Academia is becoming like a corporate, with its inefficiencies: not money inefficiencies, but knowledge and effectivity inefficiencies. (Effectivity as efficiency. Efficient but no result, is useless: it means not efficient) ( efficiency < effectivity).

PCR ASMR

 PCB ASMR? https://youtube.com/shorts/6_NE8_7E-Fs?si=4hjocpHq_sE2xODV

Nice idea about ASMR. Honestly, such s cool idea. (Let me turn the sarcasm warning here. So, trigger warning).  However, that little faint screech sound (at time of applying copper mesh), ruined the whole ASMR, 😅. That litle faint sound turned it around, into anti-ASMR:  into a recurring auditory nightmare, triggering misophonia fits, and ruin us all forever (just joking). The little subtle sounds make ASMR, the ASMR that it is, but one of them is a little devil, that is going to haunt us misophonics forever. Next time, blackboard-screech-fingernail ASMR. I’m joking, it in fact, is such a funny and cool idea to make this (warning: sarcastic tone on, sorry, cannot help it, it’s not intentional, I honestly liked the video) experience of toxic fumes that the memory of it makes people, including me, shudder, into an ASMR. Maybe it can cure my PCB-o-phobia that developed as result of messing with lead-and-tin at early age. It also included somatic experience of tooth enamel against copper (those who have stripped wires with bare teeth know what I mean). I am gonna watch this a lot, hopefully my amygdala will soon again allow me doing PCB and soldering and electronic, once again. I am just a bit awry of that little screech, but hopefully it would be ok.

پیشبینانه در مقیاس

پدیده و مشاهده‌ی جالبی است. میشه به صورت یک مساله آماری بهش نگاه کرد، و با منطق و ریاضی توضیحش داد. مردم باید توجه کنند که این لزوماً به معنای شنود شدن یا خوانده شدن فکر نیست. شاید بهتر باشد اول این‌طور نگاه کنیم: آنچه از فکر ما عبور می‌کند، منشأ آن دقیقاً کجاست؟ چند درصد از افکار و کلماتی که به ذهنمان می‌آیند، واقعاً از خود ما هستند؟ مگر چقدر می‌توانیم اوریجینال باشیم؟ ببنید که حتی کلماتمان را هم از بیرون گرفته‌ایم. چه مقدار از تصویرهایی که در ذهنمان وجود دارند، ساخته ی ما هستند؟ چه مقدار از آنها، برای من منحصر به فرد هستند؟

این دیدگاهی است که نشان میدهد که ما موجوداتی سوشال تر و مورچه-وار تر از اونی هستیم که ممکنه به نظرمون برسه (از دید اونی که داخل ذهنمون نشسته). در حقیقت، مفاهیم فردیت و جمع بودن را میتواند به چالش بکشد.

در ضمن درصد پیش‌بینی پذیری هم کم است. این به این معنا نیست که، وای ما «اراده آزاد» نداریم و اینها.  اینکه آن را نداریم،‌بخث دیگری است،‌نه رد میکنم و نه قبول،‌و اصلا سوال را دارای اشکالی ظریف ولی عمیق از نظر منطقی/فلسفی می‌دانم، که خود، بحث دیگری است.

بیشتر افکار ما، به شکلی یا به نحوی، تحت تأثیر محیط بیرونی قرار گرفته‌اند. منظورم از این تأثیر، لزوماً تقلید نیست، بلکه نتیجه‌ی مشاهدات ماست. بخش عمده چیزهایی که به ذهن خطور میکند یا عبور میکند یا به ذهن متبادر میشود، بخشی از توالی و زنجیره افکاری هستند که توسط محیط،‌ شنیده ها، مشاهدات، تریگر می‌شوند: همچنین، این مشاهدات،‌و اتفاقات بیرونی فقط مختص من نیستند، و دیگران نیز به نحوی در معرض همانها بوده اند. بنابراین، طبیعی است که آنچه از ذهن یک فرد عبور می‌کند، شباهت‌هایی با افکار دیگران داشته باشد.

الگوریتم‌های آماری پیش-بینانه، این قابلیت را دارند که شباهت‌ها را تشخیص داده و با اطلاعاتی که از افراد مختلف دارند، ارتباط برقرار می‌کنند. از نظر تئوری، این امکان وجود دارد که بتوانند به‌صورت آماری برخی از افکار را پیش‌بینی کنند. این کار از طریق استنتاج یا استنباط آماری (Inference) انجام می‌شود، نه الزاماً از طریق شنود مستقیم. یعنی برای توضیح (اکسپلینیشن) این پدیده، میتوان به شنود، تله پاتی، فکر خوانی، و از این قبیل متوسل نشد.

حالا تصویر بزرگتر را ببینیم: اگر این فرایند در مقیاس گسترده روی میلیون‌ها نفر انجام شود، کافی است که در ۲۰٪ موارد پیش‌بینی‌ها درست از آب دربیایند. این میزان برای شرکت‌های بزرگ، آن‌قدر ارزشمند است که سرمایه‌گذاری عظیمی روی تحلیل داده‌ها انجام دهند. در بازاریابی، همین که ۲۰٪ احتمال هم‌زمانی بین تبلیغات و افکار مشتریان وجود داشته باشد، می‌تواند فروش را به‌شدت افزایش دهد.

در سطح فردی، این پدیده به‌گونه‌ای تجربه می‌شود که گویی برخی از افکار ما بلافاصله در دنیای بیرونی منعکس می‌شوند. دلیل آن این است که الگوریتم‌ها، سیر و زنجیره فکری ما را مدل‌سازی کرده‌اند تا درست در لحظه‌ای که نیاز به یک کالا یا خدمات شکل می‌گیرد، تبلیغ آن را به ما نشان دهند. حتی اگر این پیش‌بینی‌ها درصد موفقیت کمی داشته باشند، مغز ما متوجه آن می‌شود، زیرا به‌طور طبیعی در تشخیص الگوها و هم‌زمانی‌های غیرتصادفی بسیار ماهر است. اما این پدیده که سیستم دیگری بتواند ما را بهتر از خودمان، پیش بینی کند، برای ما غریب است. و میتواند ترسناک باشد.

پس این پدیده را می‌توان با مدل‌سازی آماری و بدون نیاز به نظریه‌پردازی‌های عجیب (که متاسفانه رایج هم شده‌اند) توضیح داد. کافی است تصویر بزرگ‌تر را ببینیم و با روش‌های پیش‌بینی آماری آشنا باشیم. پیشرفت های ریاضی، برای مطالعات علمی، از جمله فیزیک، بیولوژی، و مطالعه مغز هم کاربرد دارد. (من در حوزه‌ نوروساینس و علوم پایه کار می‌کنم، نه در مارکتینگ)،. اما میتنم حدس بزنم که در مارکتینگ قابل استفاده است. اما شرکت‌های بازاریابی طبیعتا برای چنین تحلیل‌هایی هزینه‌های هنگفتی می‌کنند. شاید حق هم داشته باشند، و نباید نگران شد.

در نهایت، این موضوع را نمی‌توان به سادگی رد یا اثبات کرد، اما یک چیز مشخص است: انسان، بسیار بیشتر از آنچه فکر می‌کند، قابل پیش‌بینی است، هرچند نه به‌طور کامل. همان ۲۰٪ پیش‌بینی‌پذیری هم برای شرکت‌های تبلیغاتی انگیزه‌ی کافی ایجاد می‌کند تا روی مدل‌های ریاضی سرمایه‌گذاری کنند. ریاضیات این مدل‌ها، به‌ویژه مدل‌های آماری بیزین، در سال‌های اخیر پیشرفت چشم‌گیری داشته‌اند.

( این، در پاسخ به یک پست در فیسبوک بود (و پست هایی شبیه این نسبتا زیاد شده اند): که میگفت: «ترسناک شده هرچیزی که از فکرم عبور می کنه بدون اینکه به زبان بیارم یا بنویسم یا جستجو کنم مطلب مربوطش ظاهر میشه. بخش سخت ماجرا اینه که نمیشه اثباتش کرد»)

quotations

The super-resolution using sub-pixel shifting. (S/T)

"The best way to predict subjects is to shape them" (sSS)

"The best way to predict the future is to create it" ( either Abraham Lincoln or Peter Drucker -- or both)

 attention is about competing; competing for attention

آیا یک بعدی (تک بعدی) نباید باشیم؟

 در تایید صحبتتان؛ تک بعدی شدن را همه میگویند، اما  لزوما بد نیست. یک نظریه است که در کتابی بنام انسان تک بعدی از هربرت مارکوزه کرفته شده. موضوع کتابش هم این نیست. البته کامل نخوانده ام. اما یک نظریه و کتاب را مردم اصل مسلم گرفته اند. که به هر قیمتی، باید چیزی موسوم به «تک بعدی بودن» را باید جلوش گرفته باشه. تک بعدی بودن نه خوبه و نه بده. نمیدونم چرا ورد زبان همه شده، و به شعار تبدیل شده. اینم شده مثل شعار دیگری که میگه «ما نباید چرخ را دوباره اختراع کنیم». و فرض میکنند که همه باید با نظرشان موافق باشند.

نام کتابه هست:

انسان تک بعدی

One Dimensional Man

یا

انسان تک ساحتی

( که به نظرم ترجمه اشتباهی است، هرچند عنوان جالبی به نظر میرسد، اما موضوع کتاب در مورد ساحت ها نیست).

این را هم مثل بقیه چیزها باید نقد کرد،  اما مطمینم افرادی که این اصطلاح را بکار میبرند ، این را نخوانده اند. و فقط حاشیه ی جلدش از دور در کتابخانه ای دیده اند.

منظور مارکوزه، بیشتر نقد مصرف سیستم تک معیاری است، با یک طرز تفکر و معیار و روش برای تعریف کارایی، ارزش، کارکرد و غیره، که منجر به هژمونی ، مصرف گرایی، و نوع خاصی از غدم تکثر در انواع تفمر و انواع نقد شده. و در نتیحه، منحر به پیشرفت جوامع صنعتی، در یک بعد خاص است. در یک کلام، منظورش چیزی شبیه نوعی ایدئولوژی است.

پس از این به بعد، هرکسی گفت آدم نباید تک بعدی باشه، بپرسید منظورش چیست، و یا اینکه منبع و نظریه کلی تری که  اون حرف را میزنه را بگوید، و یا در مورد تظریه اش توضیح بدهد.

گویا همه درباره نظریه ای صحبت میکنند که نظریه اش وجود ندارد. این هم یک ایده است، و مثل بقیه باید باز شود و فهمیده شود. وگرنه صرفا تکرار طوطی وار یک ایده خواهد بود.

خلاصه اینکه، منظور مارکوزه، انتقاد جامعه ی تک بعدی است، و نه انتقاد از افراد تک بعدی.  یک نظریه ی انتقادی برای انتقاد  از جامعه ها است، نه افراد (یعنی فکوسش اصلا بر تک بعدی بودن افراد نیست).

وقتی این را نیشنویم، هر کسی برای خودش برداشت متفاوتی میکند، و ادامه ی بحث را با ذهنیتی پیش میبرد، که فرض میکند یک فهم مشابهی بین کپینده و شنونده در تعریفش وجود دارد.

اما مهنر اینکه، این پدیده ی «مورد ادعا» هیچوقت خوب  باز نشده.

لااقل مارکوزه در این مورد نگفته. دیگران خم معمولا چیزهای دیکری وارد میکنند که اونها هم نخاله هایی واذدش میشود. و نیاز به یک نوشته کدون است، تا چیزی پایه بحث قرار بکیره. یا اینکه به نحوی، حسابی باز شده باشه و در بک پروسه ی گفتگویی، باز ( دیکشنستراکت و ریکانستراکت و ریپرودیپس  بطور منطقی) شده باشد.

تک بعدی بودن یا نبودن، اولا مبهم است. اما  تپصیه کننده، بعد از تعریف آن،  باید زحمت بکشد و آن را تعریف و تبیین کند. و تا این بحث را باز نکند، انتظار نباید داشته باشد که انداختن کارت «تک بعدی نباشیم» ، بر شنوده تاثیر بگذارد.

mindfulness × 0

 vaghti mind ro dadi raft khodet oon too boodi.

( written back in 2010 )

Possibility of zero-defect code

 Reply to Beck on (almost) zero-defect:

I totally agree, since I have at least one example. I boast on the fact that, my code virtually never has had a bug; in my last job, it was literally zero. Unfortunately, I have to mention it to my managers and bring it up explicitly, since “bug-free code” will receive less attention; a better job appears less of a job. I have to mention this, because managers sometimes don’t see that being possible, so they fail to measure the efficiency of inefficient people vs efficient ones; they can only compare. Hence, the truly efficient people, even 10X ones, will ironically appear as the “inefficient ones”! What they do may take a bit longer than others, but will work clockwork quietly without making noise and cause meetings and follow-up tasks. It is impossible to prove that, a delivered task could have taken 5 sprints, if done by others. When a better code is delivered, say 10x productivity comoared to others, it will look like as if it was a smaller task: 1/10th size. The only measure of complexity seems to be how long humans will struggle doing it. … Maybe the only solution is to be careful to only work in a team with people of similar code maturity; that your peers’s outputs have “comparable” levels of “defect density”.

PS. I don’t mean absolutely zero defect, but rare.

Original discussion: https://www.linkedin.com/posts/kentbeck_i-saw-a-lovely-logical-argument-for-why-activity-7277435725162102785-geG-?utm_source=share&utm_medium=member_ios

They invite you to humbleness . They deem arrogant. etc. So, as a solution: don’t join that company.

But unfortunately, unshit companies are rare, and are getting rarer (in terms of percentage).

2025

 Who is from 2024?

I am from 2050. It’s saddening in 2024-2025…, you humans have been so fucked up. It was a cultural shock at first, I am getting used to it.

 Abe vs Oedip

انتروپی‌ی نویز

 ابزار جادویی ی

Nouse entropy

برای تشخیص جهت eflow.

دارای کاربرد های مهم.

واقعگرا و واقعگرا

 باید واقع‌گرا بود،

اما باید واقع‌گرا هم بود!

( در دو معنی)

Auto-Eponymic Imprint Effect

Principle/Law of names: creators when name things, subconsciously use their own name for what they coin as their product/creation:

It is a "weak" law, in the sense that, it is true in a statistical way (can be shown only as an inclination).

It holds not in an obvious way, but perhaps by shaping their taste. It is an inclination.

Note that they could name it in infinite many other ways. So, a similarity, even in single-instances is non-trivially occurring.

Nevertheless, for a proper statistical treatment, it is perhaps hard to define the "null hypothesis" (i.e. measure of falsifiability).

It is about when they have a choice, when have the chance to coin the name. About their taste. And it holds more in commercial settings: commercial or semi-commercial labels. Most example are modern names. Perhaps, brand names.

Examples:

  •  Wiki: Ward Cunningham (W)

  •  PageRank: Larry Page.

  •  Free Energy Principle: Karl Friston.    Factor: (Fri / Free) -- (h.t.i.)

  •  Java: James Gosling.

Weak examples:

  •  X ( x.com, space-X ): Elon Musk: (Can you find part sounding similar to "x" in his name?)

  •  Google: Larry Page.

  •  Silver Beatles: John Lennon. ( more subtle, probably subconsciousL this is the main type I mean. Their brain tends to like those combination of vowels)

PS. More examples:

( 30/Mar/2025 )

* LeNet by Yann LeCun ( added 30/Mar/2025 )

* CLang by Chris Lattner (C.L.)! Factor: "CL" -- (h.t.i.)

       * LLVM by Chris Lattner : L: (Chris has put enough 'L' there to imprint his mark)

* ...

Too obvious:

* AlexNet by Alex Krizhevsky: ( Developer(s) were: Alex Krizhevsky, Ilya Sutskever, and Geoffrey Hinton )

Note:

"-- (h.t.i.)" : means: It's so hard to ignore this. It's very hard to ignore (h.t.i.) some of these and attribute them to pure coincidence.

Coincidence, or statistically significant?

It is not universal. Counter- Examples of it not holding:  •  Newton: Fluxions, Philosophiæ Naturalis Principia ..., etc.  •  Leibnitz: Monads.  •  Jess Bezos's Amazon.  •  Apple.  •  ... infinite other counter-examples.

Some are not done by the original authors: So, they conform to this rule/law in a trivial way: (The qestion is, did he choose lambda?)

 •  Joseph-Louis Lagrange: λ (Lagrange multiplier)

Some observations about when this pattern holds:

 •  Some are more explicit.

 •  Especially the first letter.

Again. this is a hypothesis, and I need to define a null-hypothesis to rigorously formulate it.

14/12/2024 20:11

Naming it:

What shall I call this "weak rule/law"? (Maybe I should use sneak letters of my name into it? ;) I am terrible at naming.

I consulted AI, it suggested these: EIP, SSH, TIH, NEP, LPR, NTH, IER, ARN, KTP, MSNR, SRN, STP, SSNR, CNI, SNI, SPE, SLLI, SEN, NRE, SSSR, SRN. I see a subtle inclination to use the last two. It just feels relatively more like a law of this kind. ... Subtle Signature Rule. Coiner's (Creator's) Identity's Echo in Names (CIEN). Naming Resonance Effect. Creator’s Naming Effect. Personal Signature Effect. Identity Echo Effect. Imprint of Identity Effect. Coiner’s Effect. Creator’s Mark Effect. Creator’s Echo Effect. Hidden Imprint Effect (but it is often not intentional). Creator’s (or Coiner's) Taste Reflection Effect. Resonance of Identity Effect. "Law of creators' name's subtle signature". Naming Eponymic Subconscious Tendency. The [subtle] Auto-Eponymic Imprint Effect*. etc.

PS. How about this weblog, epsilon? epsilon  At first, it seems unrelated to "Sohail". But 5 letters out of 7 are in my first name: epsilon ∩ sohail = { esilo }. I like greek letters, especially {εηλμψτσΣδφ }. 

form c

Define Consciousness in a sentence: [abridged, from a form]

Consciousness has multiple aspects and dimensions that should be both separated so that we can study their "synthesis" and interplay. It is partly what is synthesised by the brain as a generative process, that has multiple aspects such as multi-modal sensory and perceptual aspects (including interoception and verbal), perceptual qualia, attention, memory & permanence, agency, predictive-generative perception that is active, and perception that is orchestrated carefully with actions as exchanges with external world, that feels as-if a seamless and unified experience. This unified experience is endogenously generated, but also projected into the external world. It is hard to fit in one sentence, because it is not only all these multitudes, but also very inter-subjective, and even self, agency in that. The interplay of theory-of-mind, and various meta-cognition functions are in place. There are even other aspects, such as "affective" and elements, ...

Subjective phenomenological experiencing: In theory, if we could alter the brain partially even by direct stimulation (electrical, using implants, during surgery, MEG, etc), it can potentially inform a scientific approach, uses subjective psychophysics, and also neuro-feedback, would give us great insights; although that would be first felt as "subjective" experience and reported, and the report can be recorded and used for developing it and abstracting it to models, causal structures or determining principles, perhaps in a nested and recursive complex composition of boundaries.

Another aspect, inspired by (continental) tradition of philosophy and phenomenology, the feedback-like self-referring, self-reflecting, and self-awareness loops, inside and outside the boundaries of body, with environment and levels of niches.

Subjective experience of the researcher, e.g. in psychedelic experience, or in directly electrical stimulation of the brain, may have potentials to be used as sources of ideas for psychedelic experience, but eventually, need to be translated into rigorous testable hypotheses in scientific framework.

Multiple meanings of consciousness: Many theorists focus on one aspect (e.g. IIT emphasise on consciousness as levels of opposite of anaesthesia). Multiple dimensions should considering accommodating various modes of consciousness: sleep (various states: dreaming, including vivid etc, twilight/ pre-sleep, 3-dimensional AIM mode ), psychedelic (multiple types), anaesthesia, coma (of various GCS scales), default-mode awareness, in-the-zone, altered such as psychedelic experience, and some perceptual aberrations in conditions such as schizophrenia, clouded brain, anxiety and mindfulness, ... even multiple states or pain, anxiety, and more subjective states and qualia such as alienation, etc.

Consciousness is deeply inter-subjective. A spectrum of egoless to ego-shielded (almost an immune system to an otherwise open and boundary-less merged system) exist. Even perception of self is perhaps via the inter-subjective mechanisms ( involves the mirror system, language, meta-cognition, etc ).

Eventually, we need to develop such theories using scientific rigor, using scientific and mathematical tools can be used to serve, as tools at service of such understanding, that is deeply philosophical as well as analytical and physicalist-ic.

Unfortunately, I could not fit consciousness into one sentence, as it has many factors, but there must be ways to unify these into elegant multi-dimensional and multi-aspect theories.

می ارزید؟ می ارزید

تجربه ی (بالاخره) نوشتن آنچه که همیشه کار اصلی زندگیم می‌دانستم، از آنچه فکر می‌کردم هیجان انگیز تر و لذت بخش تر است. شاید با هر معیار دیگری هم، واقعا می‌ارزید که به مدت ۱۹ سال، زندگی ام را کاملا «متوقف» و «وقف» آن کنم.
لبته هنوز حتی نوشتن اولین نگارشش تمام نشده. باید دید.
پ.ن.
اول نوشتم «کار مهم»،‌ ولی بعد دیدم ممکن است سو تفاهم شود: کار مهم از دید نویسنده ( برای اولویت بندی در مقایسه با سایر امور ززندگی اش،‌اهم فی الاهم کردن، و سکریفایس کردن). کار مهم از دید مردم،‌را باید مردم (دیگران) بگویند. اما متاسفانه باز هم در فراسی کلمه‌ای برایش نداریم. و چونکه در زمبان های دیگر،‌تقریبا وحود دارد، یا جای خالی و فقدان، حس می‌شود. حس،‌در مقایسه است. pp-diff

فسخ دیالکتیک یا لغو دیالکتیک (معادل یابی و بیان با شهود فارسی)

فسخ دیالکتیک یا لغو دیالکتیک (معادل یابی و بیان با «شهود فارسی» برای Aufhebung یا آوف هه بونگ) لغو دیالکتیکی، به معنای رویدادی تاریخی که در بیان معمول در تاریخ نگاری، چیزی فسخ می‌شود. ویکیپدیای آلمانی زبان، این مفهوم اصلی در فلسفه هگل را به عنوان «لغو دیالکتیکی» بیان می‌کند. این فرآیند، غلبه‌ی سازنده بر یک تضاد و تنش را توصیف می کند که به موجب آن، عناصر ارزشمند و مثبت و سازنده حفظ و ادامه می‌یابند و موارد منفی، نفی می‌شوند. ترکیبی جدید از عناصر و بخش‌هایی که سابقاً (در مرحله‌ی تضاد قبل از آن)، در تنش شرکت میکردند، ساخته (تنظیم، ترکیب، صُنع و سنتز) می‌شود.
پاراگراف فوق را با الهام از ویکیپدیای آلمانی(۱) نوشتم:

Die dialektische Aufhebung ist ein zentraler Begriff der Philosophie G. W. F. Hegels. Er bezeichnet den Vorgang der Überwindung eines Widerspruchs, wobei die positiven, wertvollen Elemente erhalten und fortgeführt werden und die negativen entfallen.

(۱) Dialektische Aufhebung. از ویکیپیدیای آلمانی: آنطور که در زمان مراجعه: 20. Januar 2023, 19:09 UTC بوده.

کوانتم و قابل فهم بودن آن، و« ظرف»

فکر میکنم کم‌کم می‌توانم مکانیک کوانتمی را به زبان ساده بیان کنم بطوری که فردی با معلومات دبیرستان،‌بتواند آن را براحتی هضم کند. چند مفهوم معدود را ابداع و اضافه می‌کنم (با عذر خواهی از فیزیکدانان)، که جاهای خالی که گاف (حفره) برای ورود افراد به فهم این مبحث است را پر می‌کنند. توجه شود که بخشی از مساله، زبانی است،‌ و خود فیزیک ها هم در هنگام شرکت در سمینار های فیزیکدان های شاخه های دیگر، دچار گیجی می‌شوند: با کلماتی که جایشان خالی است (ترانکیشن)،‌ یا دو کلمه یک مفهوم (gauge گیج/گاج!)، یا یک مفهوم دوکلمه (دژنرسی یا تبهگنی!). یکی از مفاهیم،‌ ظرف و محتوا است: (مفهوم ظرف را من اختراع کردم): تابع حالت مقل محتوا است، و اوپراتور ها (آبزروبل ها و همیلتونین) ظرف را تشکلی میدهند. برای تشکیل ظرف، باید یک قطری سازی از اون اپراتور ها داشت. و برای زمان، باید معادله ی شرودینگر را به دیگ اضافه کرد. سپس باید گذاشت که بپزد. اما این، مختص دینامیک تحول ابراز شده به سبک(فرمولبندی) شرودینگر است. که یکی از سه-چهار فرمالیسم (نحوه رپرزنتیشن) است. دو فرم معادله شرودینگر داریم. پارشال و توتال: t∂ و dt. همچنین متوجه شدم که بردار کت (تابع حالت) تفاوت دارد با تابع موج:
⟨x| در برابر ψ(X,t) ی. تفاوت «بردار حالت» با «تابع موج» چیست؟
در نمایش با کت، فرض دیگری هم نهفته هست: اندیس های سطر هایش،‌ مکانی هستند. به نوعی فضای اندیس می‌شود تعریف کنیم. که البته خودش لیبل های فضای دیگری هستند. برچسب در برابر اندیس. فضای اندیس. تشکیل پایه، قطری سازی، تبهگنی، ...

نگرش عمومی جربیان-اصلی دنیای مدرن به فلسفه

این پسیو و تصادفی نیست. این نتیجه ی تلاش های فعال عده ای است. قبل از جنگ جهانی، علم در اروپا متمرکز بود. و بعد از جنگ جهانی، آمریکا، دانشمندان آلمانی ، که هنوز در آلمان بودند را در گله های هزار نفری به امریکا آورد. اکثرا با تهدید. قبل از این دوران طلایی علم و تکنولوژی، دوران طلایی فلسفه ی آلمانی بود (موسوم به ایده آلیسم آلمانی). پس از آن، یک ضدیت سیستماتیک بر علیه فلسفه قاره (از سوی نگرش تحلیلی انگلیسی) و کلا فلسفه (در آمریکا) انجام شد، و افرادی که مبلغ این بودند، بهشان رسانه بیشتری داده شد. مثلا فاینمن. علت های مختلفی هم دارد. این ضدیت با فلسفه، هنوز هم ادامه دارد، و موج متاخر آن، در صدد است فلسفه ی «آیند رند» را جایگزین فلسفه های دیگر کند. چونکه رند فهمیده بود که در حقیقت انکار فلسفه، و ضد فلسفه، خودش یک فلسفه است. با تمرکز بر ضدیت با چپ گرایی، فلسفه (یا به قول عده ای فلسفه نیست، و مایه فلسفی ندارند)، ای با نام آبکجتیپیسم ایجاد کرد. در کنار نظریه اقتصادی فریدمن (خصوصیزسازی افراطی و اکتریمیستی)، بطور سیستماتیک تبلیغ میشود. اینوستور ها (مثلا پیتر تیل)، رسانه ها، و افراد مهم، این فلسفه را تبلیغ میکنند. نتیجه ی آن، پدیده هایی مثل ماسک و آلتمن است، که عملا پول مالیات مردم به جیب آنها ریخته میشود، در قرارداد های مخفی، و همچنین پیشرفت های تکنولوژیک را هایجک کرده، به نام خود ثبت می‌کنند. و بعد به عنوان قهرمانان این سیستم معرفی میشوند. خلاصه اینکه فلسفه ی ریشه دار را با قهرمان پنداری به سبک کمیک استریپ مارول جایگزین کرده اند. و فردی مثل ترامپ، که دله دزدی بوده که پول لوله کش و حتی باجگیر خودش را زورش می آمده بده، و اونها را هم تیغ میزده (عملا دله دزدی)، مسیج نجات‌بخش می‌پندارند. میلتون فریدمن را که سخنران خوب و سومن خوبی است، بزرگ کرده اند، گویی اقتصاد دان دیکری وجود ندارد. این سیستم حتی افرادی مثل ایلیا، سازنده یی چت جی پی تی زا نتوانست تحمل کند، و او را اخراج میکند. جهت اطلاع، چت جی پی تی هم مبنی بر نظریات افراد مختلفی است از جمله هلمهولتز، و سوسیور (زبان شناس) که مطالعات و نظرات عمیق فلسفی داشته اند و ریشه و دودمان اندیشه فلسفی نظراتشان به عمق فلسفه ی قاره ای / و تداوم کار های جهره های مهم ایده آلبسم المانی، از جمله به کانت و، لایبنیز، لاک، حتی گوته، هیوم، ارسطو، افلاطون و غیره بر میگردد. این قضیه در مورد آپولو ۱۱، که به ماه رفت صادق است. همچنین نسبیت اینشتین (اسپینوزا)، کوانتم (نکرش کپنهاگی)، و غیره. حتی اگر برای ضدیت با یک فلسفه باشند، ولی با اطلاع از آنها، و در فضایی مملو از آنها بوده. علمی که فلسفه زدایی شده باشه، پیشرفتش فلج میشه. و درجا میزنه. صحبت اخلاق نیست، چرا که اون حرف بخاطر جریان صد علمی است که همزمان با این قضیه دنبال میشود. در حقیقت ضد علم ها، در فضای رسانه ای کنونی، اثهمانها هستند که این شدیت سیستماتیک با فلسفه را درایو میکنند. و سوق میدهند. باز هم از این ضدیت ها وجود دارد، که بحث های جدایی میطلبد. پشتوانه ی آن، صنعت رسانه: شامل صنعت خبر، صنعت تفریحات، و صنعت سینما است. context: https://t.me/apessimisticresearcher/3122?comment=57375

شار اطلاعات، هراری تا فریستون

من چنین نظریه ای در سال ۲۰۰۵ داشتم و در حالت تدوین اون به صورت کمی و کوانتیتیتیو هستم. این هراری اومد با قصه گویی، زد کازه کوزه رو شکست. مطمئنم همین الان بیشتر از اون میتونم مثال تاریخی بیارم. برم زودتر پابلیشش کنم تا باز هم مدعی پیدا نشده. به نام GIL منطق عام (شار) اطلاعات: قوانین طبیعی دینامیک اطلاعات من همیشه دو سه قدم جلوتر از هراری هستم. تازه مال من کوانتیفیکیشن دقیق هم دارد. از الون ماسک هم جلوتر هستم. قبل از اعاام نورالینک ش، من توی کار BCI بودم الان هم شش ماه قبل از اون به کامپیوت برای AI فکوس کامل کرده بودم ( اهنیت فایله گرفتن از ماشینهای سوخت فسیلی را هم در ۲۰۰۳ -۲۰۰۴ دریافتم. و منتظر اتفاقات بیرونی شدم. تسلا حدودا در همان زمانها تشکیل شده. اگر در بورس بودم و‌وسع داشتم، احتمالا روی آن پول میگذاشتم. حتی در مورد انویدیا هم کسی مرا متقاعد کرد که سرمایه کداری نکنم. وگرنه الان پولم چند برابر شده بود. واقعا انسان باید فقط بر اساس نظر خودت ترید کند.- اگر صنعتی را خوب میفهمد) من حتی از فریستون هم جلوتر هستم. دذ زمینه ای. اون هم به چیزی داره نزدیک مبشه که هنوز رو نکرده ام. ولی کم ماری من بود که نظریه فری انرژی فریستون را هنوز به نظریه خودم ریدیوس نکرده ام. تقریبا زودتر از استفن پلفرام ، ایریدیپسب ... را بهدعنپان یک نظریه اپیستمولوژی و در فلسفه علم مطرح کردم. اما جون بهش نزدیک شده بود، به نظرم اومد که از کف رفته. و رهاش کردم. تقریب همزمان با هینتون، استک شبکه های عصبی که از سطح پایین شروع بشه را دادم نظریه ای معادل اکستندد مایند را در اوایل ۲۰۰۵ و یا اناخر ۲۰۰۴ دادم. سالها بعد دیدم که اندی کلارک و جالمرز، در آخر ۲۰۰۴ دادهداند. در ۱ ۱۹۹۷ شبکه عصبی ریکارنت را ابداع کردم، برای اتونومی. ولی به اشتباه خیال کردم مه قبلا اختراع شده TDNN و رهایش کردم در حالیکه اینها باهم فری دارند. ( اابته اشمیتهوبر هم در ی همان زمانها، در سال ۱۹۹۷ منتشر کرده. پس احتمالا اولین کار نمیبود. اما کاربرد مورد نطر من برای اتونومی بود، و به نتیجه دیگری منحر میشد. اگر اطلاع داشتم و متصل بودم، باید میرفتم پیش اشمیتهوبر. ولی وقتی در ایران باشی، و از نظر مالی هم محدودیت داشته باشی، محدودیت های زیادی وجود دارد) مارکف بلنکت را من در سال ۲۰۱۱ بکار میبردم، و آن را اساسی میدانستم. سالها بعد، فریستون و ‌حتی کلارک همه ش دذباره مارمف بلنکت حرف نیزنند. یک ایتالیایی هم بود که اسمش که یادم اومد ، مینویسم. ماشین کلونینگ نامتقارن، در حوزه کوانتم کامپیوتینگ، خوشبختانه آن را دکتر علی رضاخانی کامل کرد، و اکنون بعضی مقالاتی که دقت به خرج میدهند، به کار ما در ۲۰۰۴ سایتیشن میدهند. مواردی که نزدیک شدم: نوعی پریدیکتیو-جنریتیو اپیزودیک الترناتیو برای ری اینفورسمنت لرنینگ در سال ۲۰۰۵. در سال ۱۹۹۵، که اولین شبکه عصبی ام را فکر میکنم با پاسکال (یا سی؟) پیاده سازی کردم، از کندی بادگیری اش سرخورده شدم. و باعث شد رها کنم. نمیدانستم که سالها بعد، آن مساله همچنان وجود دارد، و یک میلیارد دلار بودجه صرف ترینینگ یک شبکه عصبی خواهد شد. نکته (های) اصلی را نگفته ام اما می‌گذارم برای پابلیش. فقط نشانه هایی مخفی در وبلاگ های قبلی بر حای گذاشتم، برای آلموست-زیرو‌نالج پروف. باز هم هست، که الان حضور ذهن ندارم. (مهندسی: از قبیل زیگ، ورکینگ مدل، ریموت ترمینال، اتوکامپلیت وریدیکتیو برای کد نوشتن اتوماتیک، ادپتیو‌اکسوذیمنت دیراین(البته مال من بیزین نبود)، ... و نیز تعدادی دیگر که الان بزودی توسط دیگران در میان) به دلیل نبودن راهنمایی، و خس نا امنی، هیچکدام از اینها را نه تنها منتشر کردم، بلکه حتی با کسی هم در میان نگذاشتم. شای بودن و‌هامبل بودن و جبر مالی و چند چیز دیگه هم بودند که پارتیکولارلی آتهلپفول واقع شد. این رویه باید متوقف سود. و همه، خصوصا جی آی ال را باید هرچه زودتر، به هر قیمتی، به چاپ برسانم. Be careful what you wish for در سن ۱۷-۱۸ سالگی، آرزو کردم که ایده های زیادی را بتواند تولید کنم، تا از جبر زمانی و جغرافیایی خود بیرون بیایم، و بتوانم بفهمم چه کاری و چیزی ارزش بیشتری انجام دادن دارد. اون آرزو ها حس میکنم کاملا بر آورده شدند، و باکه ببش از اندازه. بیش از اندازه ظرفیت من نوعی. البته همگان ایده هایی دارند که فرصت انجامش را شاید نداشته باشند. اما خب ایده ها از حدی نباید بیشتر باشند، وگرنه مزاحم خواهند بود و دیسراپتیو نه تنها برای بیرون، بلکه برای خود فرد هم دیسراپتیو ‌خواهند بود.

publishing issue

1. If I could manage to publish all I have now, it would be worth a few Turing Awards. (just composing, organising, and presenting for publishing, and the review process). They keep coming. More than my capacity to finish them and write them. I am not boasting. It's an unfortunate situation. Be careful what you wish for. It is a bit of the impedence mismatch situation of a result I had in 2004, that one should defer computation at certain inflection point. 2. If I manage to finish some projects that I have, (not just presentation, but some missing pieces, and/or completing the debvelooment), then a few more.

هگل، جنریتیو AI ، سوسور

میدانستید که ریشه ی هوش مصنوعی جنریتیو صحبتهای هکل و‌کانت است؟ ( هوش مصنوعی زایا ) از نظر من خیلی هگلی است. گاهی لغت به لغت. البته صرفا شباهت نیست. بلکه مسیر لینییج ش هم نشخص است. مقاله هایی که به هم لینک دارند را میتوانم بنویسم. البته بیشتر تاکید رایج بر کانت است، اما درحقیقت هگل است، که تیخه ای کاملار از کانت است. به نظر میاد جاهایی که تفاوت دیده میشه ، صرفا بخاطر سوء تفاهم هایی از فلسفه هگل بوده. و ادامه هم دارد. همچنین آیا میدانستید که پایه ی نظری LLM ها در زبانشناسی سوسور است؟ همه اینها فلسفه ی قاره ای هستند. اما ارتباط اینها خیلی تندیده تر ااز اینهاست. و این بده بستان، همچنان وجود دارد.

پاسخ به سوالی در مورد جستجو برای درمانگری

در یک گفتگو ... به نظر من، این مساله که آیا کسی که مشکلی را دارد، میتواند مساله ای را حل کند یا نه (A)، را از مساله ی انتخاب درمانگر (B)جدا کنید. مساله A، میتپاند یک مساله ی علمی پیجیده باشد. و در هزاران instance از مشکل با ماهیت های مختلف، جوابهای مختلفی هم دارد. میتواند مساله ای عمیق باشد. اما مساله ی B، (مناسب بودن درمانگر برای شما)، یک مساله عملی است که میخواهید وقت و عمر و پول خود را تلف نکنید. اگر جواب به Aآسان باشد، میتپاند یکی از استراتژیهای جستجو برلی حل نساله ی B باشد: مثلا از آن استفاده کنید و ببینید که آن مشکل را دارد یا نه. اما این تنها استراتژی نیست. در حقیقت با سوال A، میخواهید پاسخ به B را آسانتر کنید: یعنی قبل از ورود به رابطه با درمانکر، از قضیه A استفاده کنید، تا نتیجه ی B را پیش بینی کنید. اما A، ممکن است سوالی سخت تر از B باشد. همچنین A تنها راه نیست. فقط شاید مجموعه ی جستجو ی شما را ممکن است کمی کوچکتر کند. همچنین، آیا شما مساله خود را دقیقا میدانید؟ اگر مساله خود را به معنای واقعی میدانستید، حل آن را هم میدانستید. کاهی، به مساله ی واقعی اصلی، نابینا و blind هستیم. در رواندرمانی، اکثر اوقات، دانستن دقیق صورت مساله، معادل دانستن راه حلش است. به نوعی، تشخیص، قسمت یخت تر از درمان است. مثال ساده شده: اگر کسی بداند که فلان باکتری مسوول مشکلش است، معمولا تهیه دارو برای درمانش، قسمت آسان کارش است. هم جستجو کننده، و هم درمانگر، ممکن است به جیزی نابینا باشند. حالا اگر مبنای جستجوی خود را، چیزهایی که میدانید، قرار دهید، ممکن است پیدا کنید. در نهایت، باید کاشف و جستجوگر باشید: Explorer Discoverer Scientist Curious مثل یک دانشمندی که قرار است چیزی کشف کند. نه به دنبال جوابی که از دیگران بپرسد. یک ایراد دیگر به این رویکرد این است که، اگر کسی آن مشکل را نداشت، نمیدانید که آیا از ابتدا آن مساله برایش نبوده، یا وارد آن شده و حل کرده و بیرون آمده. به نظر من، کسی که آن مساله، و یا مشابهش را داشته، و از آن بیرون آمده، میتواند گزینه ای برای درمان باشد. اما گاهی این هم نیست. طبق مشاهدات این جانب، گاهی، درمانگر های غیر ایرانی، برای مسائل ما ایرانیها بهتر هستند. لااقل برای بعضی مسایل. و احتمالا ممکنه یک ایرانی هم برای بعضی مسائل که آنها بهش نابینا هستند خوب باشد. کلا به نظرم تنها راه، در پیش گرفتن رویه ی یک کاشف است ( هم به معنای explorer و هم به معنای discoverer ). مرکز تصمیم هم باید خود فرد باشد.

کلمه ی دموکراسی

چند نکته در مورد کلمه ب دموکراسی. بعدا خواهم نوشت. این یادداشت، یک placeholdr است برای اینکه آن، این زمان رخ داد. ( فردای دور دوم انتخابات ۱۴۰۳ )

نمیدانم چرا کسی متوجه نشده. در مورد فرد موسوم به شیخ بهایی، تمام ادعا های علمی و اختراعات منسوب به او مشکوک هستند، حتی نوعا سبک خاصی دارند. وقتی میری چک میکنی، در همه موارد، افراد دیگری در میان بوده که این فذد افکار عمومی را گول زده و اختراعات افراد دیگر را به اسم خود جا زده. به این شک برده ام که تمام موارد غیر فقهی که منتسب به او است دروغ است و تاکنون شواهدی برای رفع این ادعا نیافته ام. تا وقتی دلایل دیگری پیدا نشه، فرصیه ای که در مورد فرد قائلم (از کودکی با گات فیلینگ شک برده بودم، اما اکنون که منابع بیشتری در دیترسی و ملیک‌رس هستند)، این خواهد بود که وی فردی شارلاتان بوده. نهایتا فالگیر و غیره. حتی بدتر: کسی که چنین روحیاتی داشته باشه، بعیده که حتی نو آوری در فالگیری داشته باشه. بنابراین حتی در اینکه نوآوری های مربوط به فالگیری و جن‌گیری اش هم متعلق به خودش باشد، شک دارم. این ، بیشتر از اینکه بدی یا خوبی «شیخ بهایی» را بگوید، نشان دهنده ی یک فاکتور مبهم در مورد چیزی داغان تر و مشکوک تراز تصور کنونی ما از اون دوران است. دیسفانکشنال بودن سییتم پردازشی اون زمان را میگه. اینکه در یک پرنسه ی افول و سازیری بوده، چه بسا دلیلش در این جیزها است. مثلا بکیش اتریبیوشن چیزها به افراد. نکنه اصلی قضاوت در مورد یک فردی که در شیارهای تاریخ رها شده نیست. بلکه برایم عجیب است که این پرنسه ی استدلالی و این نوع قضاوت و خوانش تاریخ، در بین افراد فعلی نمی‌بینم. این پست، بر ضد شیخ بهایی نیست. بلکه انتقاد از افراد زمان حاضر است. در حقیقت اون حالت دیسفانکشنال، هنوز جاری است. تا وقتی که ته و توی این قضیه در نیامده باشد.

پیاز بویایی و میخک و نعناع: و کیفیات پنهان باقی کانده از حس مخلوط اولیه ، که ملال اکنون ِ آن لحظه ازش زدوده شده باشه

حس بویایی در میان حس های پنج گانه و ده گانه ی دیگر استثنا است: از این بابت که بطور مستقیم تر و با تعداد سیناپس های واسطه ی کمتری، به صورت مستقیم تر به معز میرود. همچنین با قسمت های عاطفی (affective) و اموشنال مغز ارتباط مستقیم تری دارد. و تریگر میکند سرنخ حافظه ها و خاطراتی که بطور عادی، سرنخشان به حس های دیکر شاید وصل نباشد. پس بعضی حاژره هایی که جنبه ی اموشال، عاطفی، و … دارند، یا مربوط به دورانی قدیمی تر و ابتدایی تری از رشد هستند، یا به حادثه ها یا دورانی که بار عاطفی بیشتری دارند، متصل هستند. بمابراین، حس میکنیم که بعضی بو ها ما را به دالان خاطره هایی میبذند، که دسترسی به آنها را کمیاب میدانیم. چون حافظه ی موسوم به حافظه ی پیزودیک، ی که «سرنخ» بویایی، احظار و پخش مجدد ش کرده، راه دسترسی دیگری مدارد. و انسان خیلی اوقات آن تجربه را گرامی میدارد. و حدس خود من این است که این اتفاقات برای جنبه های موبت خاطرات قدیمی بیشتر اتفاق می افتد. و جنبه ی منفی آن در طب گذر زمان، کمرنگ و محو میشود. پس کوالیا یا «حس» ویژه ی قدیمی تر ها، هم خاص هستند و هم مطبوعند، و هم کیفیاتی از آنها را درک کیکنیم (که اگنون «جدا شده» از جنبه های منفی ای که در زمان خود تجربه ی اصلی، در هم و ملغمه و قاطی بودند. و رنگارنگ بودن آنها را تازه درک میکنیم. و البته اگر این ریکال یا بازیابی اطلاعات رمز آلود مربوطه، زیاد اتفاق بیفتد، به بخش های عادی منتقل میشوند، و همچنین اصویر انها به حالت غیر عاطفی تبدیل میشود. و همچنین، در دفعات بعدی، کم کم تحریف هم میشوند، چرا که هر بار، نه تنها خود خاطره، بلکه بیشتر از آن، یاداوری قبلی را به یاد می آوریم. و هم همه ی اینها، این تجربه را پیچیده تر، و فرّار تر، و و «از کف رونده» میگنند. و حس نوستالژیا و حسرت، همراه با تحریف تدریجی، آن را پیجیده تر میکنند. احتمالا (حدس من اینست که) سیستمی که سروتونین است در بیاد اوردن خاطره و فضاهای قدیمی ی آشنا فعال است. و این هم در دلپذیر بپدن، هم در فیلتر شدن جنبه های دلپذیر تر، و حذف جنبه های کمتر دلپذیر (یا ملال انگیز آن)، میتپاند نقشداشته باشد. میگن پروست در این مورد روایت کری و نرتیو زیادی را صرف و خرج کرده. اما توضیح علمی ی آن هم به نظر من، همانقدر جالب است، اگرچه حس شگفت انگیز تجربه ی اصلی، چیز دیگری است. و مهم نیست که از بوی رزین باشد، یا میخک، یا نعناع، یا بوی پودر استخون حاصل از مته، یا حتی پلاسمای مخلوط باگلبولهای قرمز، یا مواد دیگر. مهم این است که زنجیره ی اسوسیشن، اون حالتی که من بهش «سرنخ» میگم رو بوجود بیاره. سرنخی از زنجیره ی اسپاگتی وار به عمق درون حافظه ی عاطفی. (کامنتی که به مطرم میتونه ارزش یک پست داشته باشه) https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0tBArSB6W9V6ADQX7cF8KaD3ik834W7CcuQiyPXAwezBKdWFPjdLkwcCMYcJcKiHl&id=727998556

دروغ تصویری

در مورد دیپ فیک:
چیزی عجیبی نیست واقعا.
در دوران قدیم پیش از تاریخ که تازه زبان اختراع شده بود،‌ (هوش مصنوعی اون دوران)، دروغ هم اختراع شد. و سالها طول کشید که مردم عادت کردند که دروغ هم وجود داره. در حقیقت عادت نکردند. فقط قبول کردند. اون در مورد مودالیتی زبانی بود. حالا این در مورد مودالیتی تصویری است. چون حنریتیو در مورد همه جس ها بود. فقط در مورد تصویر بود که دروغ مربوطه نبود،
از دید نوروساینس و علم مغز که ببینیم،‌ تمایز چندانی بین حس ها ی مختلف نیست. بهشون مودالیتی میگن. راستی ارسطو هم حس ها را کنار هم گذاشته بود و این را میدانست.

صد سال دیگه، این دیپ فیک و دروغ تصویری، ودیدن تصاویر بد تقلبی، چیزی عادی و پیش پا افتاده (و فراوان) خواهد بود. که کسی بهش توجه نخواهد کرد. مشکل کنونی، موقت است، و فقط نا آگاهی کنونی از امکان دروغ تصویری است.
ممکنه بگید ممکنه ۱۰۰ سالد یگه عده ای باشند که بی خبر باشند. همین الان هم مردم دروغ ها را باور میکنند.
هنوز این را حل نکرده ایم. بحای گونه ی هوشمند،‌باید بگیم گویه ی فریب پذیر (گونه ی گاگول) . (هومو ساپینس گاگول )
و سیاسیت مدار ها و خصوصا استبدلد ها ،‌بر اساس این قضیه بنا شده اند (که درصدی ازجمعیت اون دروغ ها یا روایت هارا باور میکنند. و همون درصد برای اعمال قدرت این سیاست ندار ها و فکشن ها کافی است.)
بجای این فرنزی،‌مساله اساسی‌تر را حل کنید.
این فرنزی خودش یک نتیجه ی این مساله است،‌ در سطح زبان.



کانتسکت دیالوگی: این تویت




کلمات و ترکیبات:
قرنزی = frenzy = شوریدگی و شیدایی جمعی

Delete → Repeat

If you DELETE, you are doomed to REPEAT.
reversibility
Also: history, trauma, etc.

Its relationship with reversiblity is not clear.

Every work of art leaves concealed an element of perversion, misunderstood and hidden, inaccessible to insight. (I would like to cite Freud here, since he had a similar stance about art, which is the source of inspiration here) In every piece of art, if you shine ∃ a certain light on it, there exists a manifestation (or lack thereof) of a darker, conflicted, or misunderstood aspects of the psyche, leaving some imprint on the canvas of artistic expression, yet no one can see.

Note 1:


یک چیز دیگه است دنیا. فکر میکردم چیز دیگری است الان وارد فاز دیگری شده ام که دنیا را طور دیگری میبینم.
فکر نمیکردم باز هم بشه به طرزی کاملا متفاوت دید. تحول و متحول شدن یعنی چی.
حالا میبینم یعنی دنیا (زندگی،‌زندهد بودن،‌آدم ها،‌زبان،‌ سنسوری) برای آدم ماهیت دیگری پیدا کند.



Note 2:
It's easier to control traumatised people.
Especially if they don't remember it.

لابلای مدل هایی که استفاده می‌کنیم چی دریافت میکنیم؟

وقتی یک مدل داده میشه (شامل دیسکورس(گفتمان)،‌نرتیو، و نیز مدل جنریتیو،‌و نیز فرمولاسیون زبانی،‌یا حتی هر بیان زبانی : اکسپلیسیت کردن،‌و شاید هر کاسپچوالیزیشن ،و هر سیستم ایدیولوژی لابلاش چیزهای دگه هم میگیری. مارکوس: چیزهایی توش هست که واقعی نیست،‌ اما فکر میکنی واقعیه. تکلای (از اریتره): بحجای واقعیت ازش استفاده میکنی،‌و فاصله ات میشود با واقعیت (اندی کلارک:‌حجاب و پوشش برای واقعیت میشه). مارکوس: برای افرادی میشه که میخواهند از تجربه اجتناب کنند. من: براس اسده کردنو مصرف گرایی. و تجربه نکردن. (هیچوقت معنی نان-اگزمیند لایف را نفهمیدم). وقتی یک مدل داده میشه،‌و اون را مورد استفاده قرار میدهی،‌به نوعی آن را خریده ای. مشترک شده ای. و معمولا هر تصمیمی ،‌بدلیل نبودن یک مکانیزم دیثرینگ،‌ و ارور از واقعیت، (اطلاعات ورودی اضافه با دیثرینگ وارد شدهلابلای کار)، تکرار میشود. پالیسی است. (چون استیت ورودی همان خواهد بود. و محدود است. به نوعی محدود بودن سایه مارکف ی. وقتی یک مدل را استفاده میکنی،‌حنریشن های اون را آنفولد مینی بجای پاقعیت، اونوقت هشدار های مارکوس و نگرانی هایش از قدرت تجلی میابند. من: یک سیستم است. آمن را تغذیه کرده ای. چرخش را گردانده ای لااقل. لابلایش چچیزهای عیر درست هم هست (دلتا آی). ولی لابلاش فریب و دیسیت هم هست. هرچند ممکنه آگاهانه نباشه. اما برای اون سیستم داره سود میاره ته ش. و تمایل به حفظ ش دارند. تمایل به حفظ داشتن،‌یعنی آب به آسیاب موجود ریختن. (کانسروتیو بودن). هر مدلی،‌مثل محصولی است که درآمدش با تبلیغات هم هست، نفع پنهانی هم برای کسی ندارد. اوکی هست که داشته باشی. اما بقول نیما باید نگوشییشن که میکنی،‌بهش آگاه باشی. مارکوس هم نگوشییشن را بکار می‌برد. در گپ جالبی بودم که بعضی ایده های قبلی بدرد خورد و سینرجر ایجاد شد با مطالب مارکوسو حضور (تکلای).

GIL promise

In response to an interview video called Intelligence 3, featuring Karl Friston. Fantastic. But at the same time a bit painful for me, since many of these ideas ( and some more) are included in a theory I developed, or better say discovered back in 2005. Since then, I have dedicated my life to it, which I've named GIL, or GI.flow. This theory encompasses many of the ideas they mentioned here, and even more. However, I haven't published it yet as I have been focusing on giving it the mathematical rigor it demands. I've also endeavored to shape a concise and elegant formalism, an approach that warrants time and effort to uncover the inherent elegance and conciseness that lies within the theory. Life circumstances haven't exactly paved an easy path for me, but it's been a rewarding & challenging journey nevertheless. Now, I'm nearing completion and anticipate publishing soon. I believe that people will find some intriguing and unifying aspects within it. I'd like to note that FE represents a specific case within this theory. (Sohail Siadat)

نقد یا جزا؟

در جواب (تایید) یک پست از آقای خیمه دوز، و نوعی تاویل: در مورد اینکه افرادی، فیلمی از پور احمد را هو کرده بوده اند. نکات خوبی بود. درسته. حتی شاید کسی قوای شناختی اش ضعیف شده باشد. اما بنا به حرفه، یا به هر دلیل، اون کارو انجام بده. بیشتر هنر مند ها (البته استثنا هم دارد)، از یک سن ی به بعد، به دلایل مختلف ، وقتی زمانشون از خلاقیت میگذره، اکثرا آثاری با کیفیت پایین تولید میکنند. (البته لزوما بخاطن سن نیست، و ممکنه انگیزه، انرژی، و چیزهای دیگری باشه). اما هو کردن کار اشتباهی است. برعکس نقد است. نقد درست، نقد محترمانه است. نقد نادرست و هوچیگری، خودش اثر هنری زشت تری است از اثری که قرار بوده نقد بشه. هو کردن یعنی شرم دادن (shame، و نه گناه و حیا). شرمسار کردن. یعنی تنبیه و پانیشمنت. یعنی جزا دادن. مردم نقد را با جزا دادن اشتباه میگیرند. جزا و تنبیه (پانیشمنت) برای جرم است. و برای اعمال قدرت از ارباب به برده است. یعنی ایجاد رابطه رعیتی و اربابی است. افرادی که مرتکب این میشوند، اصل ازادی را زیر پا میگذارند. استبداد نهادینه شده درونشان را به نمایش میگذارند. و به عمل می آورند: محقَق میکنند. اعمال زور و قدرت میگنند. حق تنبیه فقط برای قاضی است، که اصول خودش را دارد. اونهایی که حالت shame را ایجاد میکنند، شرم بر آنها. چرا من خودم از شرم بر استفاده کردم؟ چونکه به نوعی جرم مرتکب شدند، و آن را نشر میدهند. استبداد را ریالایز میکنند و متبلور میکنند. و نشر میابد. ری اینفورس. آزادی همگان را محدود میکنند.

کرپان و قربان

زرتشت (اولیه) مخالف قربانی کردن بوده. قومی بنام کرپان بوده اند که انسان قربانی میکرده اند. زرتشت مبارزه اصلی خود را با آنها میدانسته. حدس میزنم کلمه قربان و قربانی هم از نام قوم کرپان بیاد (کلمات کلیدی بین تمدن های مجاور منتقل میشود، با تحریفات و بومی سازی). بعدا قربانی کردن انسان به قربانی کردن حیوان تبدیل شده. اما برای آنها عید است و همچنان گرامی داشته میشه (هرچند توجیحاتی اضافه میکنند). اما زرتشت مخالف هر گونه قربانی کردن بصورت مناسک بوده ، چه حیوان و چه انسان. بدین معنا، از این قضیه گذر کرده. البته مخالف گوشتخواری نبوده ولی مساله اش با مراسم آن است و نه وقتی بخاطر احتیاج باشد. در دین های بدوی، قربانی کردن انسان برای ایجاد رعب و وحشت بوده و فانکشنی شبیه تماشای مراسم اعدام داشته. مراسم اعدام عمومی هم نوعی حالت دیرتر است که در اون این قدرتهای سیاسی بوده اند که از قدرت تاثیر چنین مراسمی برای تحکیم سلطه سیاسی استفاده میکرده اند. فکر میکنم زرتشتیت متاخر احتمالا بعدها قربانی کردن حیوان را وارد کرده باشه اما مطمئن نیستم. در مورد شباهت نامی کرپان و قربان منبعی پیدا نکردم اما حدس میزنم این باشد. هنوز کرپان نام نوعی خنجر در دین سیک ها است. ممنوع کردن قربانی کردن به نوعی بالا بردن ارزش انسان و بشر لست فراتر از نهاد های دینها بدویتر، یا دینهای متاخر تر، یا توتالیتر ها و غیره. اما متاسفانه این جنبه از زرتشت فراموش شد در اثر تحریفات، و اواری که بر جامعه گذاشت تا خد زیادی برگشت. اما همچنان در فرهنگ ایران، انسان کمی ارزش بیشتری نسبت به فرهنگ های مشابه دارد. نوعی انسان گرایی و نوعی هیمونیسم بوده که هنوز رگه های ضعیف و کمرنگی از آن در فرهنگ ما باقی مانده. در پاسخ به: https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid034JgNrADgDh2UTRanjipnvTndndHW5Go64SUZUy7ZLG6MtbxFX5dNnGZZKvgNX2yUl&id=100001106152782

The need to de-narrate history

لزوم تغییر و باز ساخت مجدد از نو ی نرتیو ها و روایت هایی که در مورد تاریخ بکار میروند. Re-narration alternative narratives deconstructing narratives Ability to renarrate and create new narratives کامنتی بر این جمله از س. ظریفکار: «غالب مهاجرین ایرانی چه در گذشته و چه در حال حتی تاریخ و فرهنگ و پیدایش ساختار سیاسی کشورهای مقیماشان را به درستی نمیدانند، در واقع نمیدانند.» فقط هم درمورد فکت های تاریخی نیست، بلکه نرتیو های تاریخی است: یک روایت ها و نرتیو هایی شکل گرفته، که تصمیم های آینده را تعیین میکند. اونها باید از نو ساخته شوند. new narratives لازم داریم شبیه دیکانستراکشن. مثلا مردم جنگ و فتوحات را خوب میدانند. هر شاهی که بیشتر فتح کرد و غنايم گرفت در قضاوت تاریخی ملت بهتره. اونی که صلح برقرار کرده مهم نیست. خونخوار ترین افراد مثل نادر محبوب ترینها هستند. افرادی که فرزند خود را کور کردند یا کشتد. یا کسانی که ساختارهای تاریخی بزرگی را خراب و تارومار کردند (مثل نابودی عشایر،یا نابود کردن ساختار نیمه-فئودالی تحت عنوان انقلاب سفید،و به هم ریختن تمام ساختار مالکیت قبلی، برای انحصاری کردن قدرت و ساختارهای قدرت به نفع یک نفر ). درس نگرفتن از اشتباه ها و کمبود های تاریخی (مثل نبود تخصص گرایی از زمان باستان و فقدان یک سری حرفه ها در سطح حرفه ای در ایران از زمان باستان،...)، عدم سرمایه گذاری در روش درست دفاعی، سازمان دهی،فقدارن سیستم قضایی،.... و فراموشی و کوری نسبت به این ایرادهایی که همیشه بوده،که در پوشش و ماسک افتخار به یک سری گذشته،در نقطه کور میمانند. و خلاصه ندیدن علت و معلول ها. و فریفته شدن با دیدگاه و نرتیو اسطوره ای تقلیدی. دیدن همه چیز در اقتدار شاه ها. خلاصه روایت و نرتیو گذشته، (که نوعی مکانیزم عامیانه برای علت و معلول و تعمیم آن به آینده است)،کاملا معیوب است. و مکانیز جایگزین خوبی هم نیست یا بسیار کم پیدا میشود. بنابراین این ملت مرتب اشتباههاتی را تکرار میکنند که نه چند قرن،بلکه چند هزاره است دارند همانها را تکرار میکنند. کلمه کم می آید. Re-narration اما بنه به معنای روایت یک نرتیو،‌بلکه خلق نرتیو نو. که داخل نرتیو موجود نباشد. بلکه در کنارش، آلترناتیوش. در شیمی نرتیو ها، دو نرتیو آلترناتیو،‌ رقیب هم هستند. کلمه کم می آید. دیکانستراکت کردن نرتیو ها de-narration در حقیقت روایت زدایی بود. اما با روایت زدایی در حقیقت روایت جدیدی ساخته ای. اما با زواید کمتر. اما در نهایت مجبوریم که در نرتیو زندگی کنیم تا اکسپریننس کنیم. حتی اگر علیت خالی باشد. و علیت خالی هم همیشه چیزهایی از فرض ها تا اتنشن ها و ارزش گذاری ها و هدف ها و سود ها را با خودش دارد. کلمه denarration شاید منسب باشه.

AL as AI

ChatGPT is effective but instead of aritifician intelliegence, it should be called Artificial Language (or Artifical Langue): It can have (or surpass or perfect) human's linguistic abilities and skills. Our cognition, thoughts (early Wittgenstein), perception, even existence (Heidegger) is in language. We are in a way limited or bounded in that sense. Language is not just a tool (Shannon etc) for us, we are inside language (Heidegger) or we (feel we) are our language at conscious level. So Large Language Models feel intelligent, helpful, poweful and spooky for us. AL as AI. The fact that AL is AI, is that our cognition and intelligence has some mechanisms and the depth of those mechanisms are limited in a way. Ability to generate (sample) the space of Natural stimuli in modelities of visual, lingustic and auditory, almost completes the realm of human intelligence. A few components are left to add, but this is not an endless pit. Words are not just words.

ناجابجایی: گاهی ترتیب وقایع مهم است

 وقتی صحبت از انقلاب ها و تغییرات است، باید اضافه کرد که: یک ت غییر انقلابی در قانون و رویه کیفری، مهم تغیبر ی است که این کشو لازم دارد، و متاسفانه انجام یک انقلاب به احتمال زیاد، تغییر کافی در آن بوجود نمی آورد و دوباره استبداد خاکم میشود. تنها حفاظت ما در برابر استبداد، قانون کیفری ای است که ما رو مجهز به ابزار جلوگیری از استبداد بکنه. و ضمانت اجرایی هم داشته باشه. از حقوق افراد در برابر قدرت ها محافظت کنه.  تغییری است که هزاران سال است منتظرش هستیم ولی میسر نشده. این با اعتراضات خیابانی به تنهایی حاصل نمیشه. باید اصولی ازش تدوین بشه و مردم با خواستار شدن اونها به خیابان بروند. یعنی این امکان تحقق نخواهد داشت که با یک براندازی، مردم بعد از بک براندازی منتظر تحققش شوند. تنها راهش این است که مردم باید بروند و اون سیستم و اصول طراحی شده را به قدرت آینده یا حال تحمیل کنند. هیچ حکومتی (آین ه یا حال) یک سیستم دادگستری مستقل ایجاد نخواهد کرد. حتمی بودن عدم امکانش مثل قوانین فیزیکی و مکانیکی است: بقول خارجی ها ، بلند کردن پای خود با بند کفش است (بوتسترپ). یا فوت کردن بادبان توسط مسافر یک قایق. فقط میتواند قبل از قیام و تظاهرات و اعتصابات و غیره و تحمیل آن توسط مردم میسر شود، و نه بعدش. ترتیب در اینجا کلیدی است. مردم باید آن را تحمیل کنند. ای دموکراسی نیست، بلکه تحمیل خواسته ای توسط عموم و توده ی مردم است. هیچ رفراندوم یا رای کیری ای ماهیتا نمی‌تواند آن را محقق کند. باید تدوین شود و بعدا مردم برایش بجنگند. و در تدوینش باید گفتگو ها و نسخه ها و ورژن های متفاوتی بیایند و بروند و کم کم پرپسه انتخاب تدریجی آن و تدوین و دولوپمنت تدریجی آن محقق شود. و بعد برایش جنگیده شود: نه با رای، بلکه با تحمیل توسط مردم، توسط قیامی پر تعداد، توسط تعداد زیاد و بیشماری از مردم که به لزوم آن ایمان آورده باشند. چنین چیزی هنوز در افق نیست متاسفانه.

گاعی ترتیب وقایع و اقدام ها (از قبیل مطالبه کردن ها) مهم است. در فیزیک، به  این اهمیت ترتیب، ناجابجایی اوپراتورها میگویند.

امکان موضع تروث در فرد فرد

 منشا قبلی ایده عمیق تر زیر بود

منشا (تشخیص) تروث هم فردی است. اخرش مسوولیت فرد است که تروث مورد انتخابش را چه بداند

البته ممکن است دلگیت کند (تپسط به اتپریته)

اما در نهایت اوست که این انتخاب اشتباه یا درست را کرده. میوولیتش با خود ش است.

Locus of truth is with individual

واقعیت و حقیقت، بیرون از لین ماجرا،  یک چیز است، ابجکتیو است در خودش، فقط  ما دسترسی بهش نداریم . (هرچند سوپر پزیشن باشد، که بحث دیکری است). اما واقعیت مستقل از اذهان افراد (به عنوان سابجکت) است. (حتی اگر شامل اذهان باشد: به عنوان ابجکت).

پس فرد، ممکن است نداند و اشتباه کند. اما راهی به برون نیست. مرجعی نیست. قبول کنید.

نمیگم هر کسی خودش تصمیم بگیرد که تروث چیست. اما هر کسی قلول کند که اخرش از فیلتر او گذشته، و ورژن تروثی که میگوید، تنها صاحبش خودش است.

این یک نظربه اومانیستیک حقیقت است: سازگار با رویکرد علمی و سازکار با اومانیسم سازتر ی.

فردی که موضع تروث ش خودش است: همه اینند. اما فردی که آن را خودش بدتند، به رشد رسیده. و مسوولیت را قبپل کرده. فرافکنی نمیکند. فرافکنی ریشه فریب هاست. نوعی اکانتبیلیتی است. متاسفانه فرهنگ کنونی این را تحمل نمیکند. و قضاوت عمومی، بر علیه محقق شدن این نوع صداقت است.

منظورم حتی ترنسپرنسی هم نیست: ممکن است به دلیل پرایوسی کسی نظرش را نگوید. اما وانمود نباید کند.

پ.ن. پس انتقاد ها به دیگران، در جهت منافع عمومی چی؟ اونها را چطور باید فرمول بندی کرد؟ استدلالهایی که خیر عمومی مد نظرشان است. البته میشود آن را صورت مساله دانست و گزاره ها را مشروط به آن بیان کرد. اما این باز هم راه سو استفاده را باز میگذارد. احتمالا راه حل، پرهیز از اموشنال و زبان میتیک است.

موضع انتخاب برای اکسن جمعی

 نکته ای شتابزده مینویسم، اما اصول منطقی آن قرص و‌محکم تر از اینی است که اینجا می‌نویسم:

یک علت اینها اینه که ادم ها روشون نمیشه بگن فلان کاندیدا به نفع من نیست، و من تصمیمم را بر دیگری گرفته ام، چرا که قصد و هدفم*  با امدن او محقق میشود. 

بجاش تپطئه باقی میکنند بذای طرف مقابل. اکثرا نفع خودشان را با حقیقت و درست یوتیورسال اشتباه میگیرند.

چون اینطوری خودخواه به نطر خواهند رسید، و خودخواهی بد دانسته میشود،  گاهی کلا از خوداگاهی شان هم پنهام میماند.

اما روزی که افراد تونستند بگن که من اینو میخوام

و بقیه هم او را بخاطر ابن، ترور شخصیت نکردند، اون روز دموکراسی امکانذپارد.

دموکراسی یعنی هر کسی خواسته خود را بگوید. و بهد ببینند خواسته کدامها بیشتر است. سلف اینترست چه افزادی به ماکسیم کانتی نزدیکتر است. البته با ماکسبم کانتی فری دارد و حای سازگار هم شاید نباشد. اما مولفه اکثریت، برای اون میاد. افراد اقلیت بدین ترتیب تپافق میکنند که موفقا به انتخاب افراد دیگر تن دهند. تا یک اراده عمومی محقق شود. و اراده عمومی (collective will) بهتر از گم شدنش است. افراد خیال میکنند باید دنبال وحدت باشند. اما در حقیقت دنبال توافق هستند: وحدت در اکشن جمعی و اراده جمعی در اکنون هستند. موقتا. مشروط.

در آینده: مشروط به چی؟

پ.ن.

*  تعریف «قصد و هدفم» برای یک فرد:

 (یا چیزی که سود و فایده خود گزیده ام)

خیر جمع را در آن دیده ام، اما در نهایت نفه خود را خم در گوشه ای از آن کزیده ام.

 حداقل اینده ای تصور میکنم که اقلا قدر دانی ای باشد، یا حداقل یک حفلظت حداقلی ای باشد،و جایی برای من باشد.

این دیدگاه، رویکرد فرد کرایانه را به رویکرد جمع گرایانه  (اراده جمعی و کنش جمعی) را پیوند میدهد و سازگاری ایجاد میکند.

پیوند ادام اسمیت (از دیدگاه هگل) با ویرچو (کانت؟ ار دیدگاه هگل) به سبک هگل (اراده جمعی).

این لینک ظاهرا ناممکن، ممکن است از طریق مذاکره در مقیاس وسیع و بیشمار ریز دانه.

اما مسوولیت انتخاب و اونرشیپ را به فرد باز میگرداند (در معنای سارتر ی در  مقاله اومانیسم ش…): باید افراد قبول کنند و اکانتبل باشند برای انتخابهایشان، و اینها در نهایت خودشان را در نظر داشته اند.

برگرداندند موضع انتخاب و مسوولیت به فرد، و بر ملا کردن پنهان شدن پست نقاب اخلاق، از طریق دسیسه ی ظاهرا دسیسته یاب،

ظلم تنسط مظلوم سابق، …

Locus of choice/decision

موضع انتخاب جمعی، فرد است

موضع انتخاب اکشن جمعی،، فرد است

به عبارت دیگه، قصد جمعی 

(قابل مذاکره است: در سطح توده)).

اما البته ابزار لازم دارد.

در حاشیه:

choice (from hole/state/public sohere/media/micro macro dialectics/gossipfrastructure)  -> decision (individual) -> choice (collective): as vote -> decision (collective) -> back to repeat (by expiring)

…ب 

بسترهای دموکراسی، و بستر اکولیبریوم

جهت ثبت یک کامنت:

دموکراسی در بستری مفید میشود که تعدادی ملزومات دارد و در بحث ها متاسفانه به اونها توجه نمیشه: یکیش بازار ازاد و اقتصاد ازاد است (که البته رگولیشن هایی لازم دارد)، و دومیش که مهم تر است، سیستم قضایی مستقل است. اگر سیستم قضایی مستقلی نباشد، کسی از دارایی خصوصی و دفاع نمیکند و حقوق مردم پایمان میشود و دولتها جوابگو نخواهند بود. اگر سیستم قضایی بی طرفی باشد که مردم بتپانند حق خود را اعاده کنند و از حقوق آزادی فردی خود (و شرکت خود) دفاع کنند، و در برابر یک دولت بزرگ یا یک دیکتاتوری حقوق دارایی خود را حقاظت کنند، و اختلافات مالی را حل کنند،  کم کم قاعده حاکم مشود: سیستم به حالت تعادل اقتصادی (اکولیبریوم) نیل میگند، که در آن، ایجنت های مستقلی هستند که حقوق شان محافظت شده است، و اون منحر به آزادی در تجارت میشود و اقتصاد، آزاد (منوط به مراعات حق هم) میشود. پس این مورد دوم، بستر لازم برای دموکراسی است. اما در جوامع مستعد که تعداد کمی قدرت مطاق دارند، این صورت نگرفته. این لازمه مشروط کردن قدرت (دولت یا دیکتاتور یا شاه)، و مقید کردن و منحر به پوزه بند زدن به قدرت است: که افراد بتوانند صاحب تصمیمات خود شوند و به فعالیت اقتصادی با پول و مالیکیتی بپردازند که متعلق به اونهاست، و نه دیکتاتور، و نه دولت، و نه شرکتهای بزرگ (که خودش، داستانی است).

 … رقیب ِ قلب است

مشتق قیمت

 عدد قیمت (در واحد پول یک کشور)، به تنهایی قابل مقایسه با بقیه کشورها نیست (یعنی قیمت یک چیز رد واحد پول هر کشور بین در کشورهای مختلف).

کم یا زیادی قیمت چیزی را بین کشورها مقایسه نمیکند، بلکه باید مشتقش در زمان مقایسه شود.

 با استدلال های غلط،‌ بیشتر ضربه به خود میزنند (در نهایت).

البته آن مشتق باید تقسیم بر عدد هم بشود. در حقیقت باید «مشتق لگاریتم» مورد مقایسه قرار گیرد. باز هم لگاریتم! 

در مورد لگاریتم پول هم چیزی دارم که باید زودتر پابلیش کنم: همواره لگاریتم قیمت است که مهم است.

لگاریتم قیمت

 همواره لگاریتم قیمت است که مهم است،‌نه خود قیمت. (توضیحات بیشتر در آینده). احتمالا این، قابل تعمیم از قیمت به پول (بطور کلی) است. با فردی ریاضی دان مطرح کردم و قبولش نکرد. اما باید استدلال مربوط به این شهود را کامل کنم و بگویم در چه مواردی صحیح است.

چرا که این انتقاد هست: گاهی عمل + را بین قیمت ها و مقدار های پول انجام میدهیدم (حسابداری).

اما ان را بهتر است در جمع expها دانست. مثل فرمول بولتزمان برای انرژی ی انتروپی (که همان انتروپی است ولی به نظرم باید نامش به انرژی انتروپی تصحیح شود. لوزما هر نامی که پیش تر آمده درست تر نیست).

گزاره شرطی، ابزاری برای فریب

 بخشی از فریب و حیله ی بکار رفته در اون تویت، مربوط به «گزاره ی شرطی» (مشروط) است:‌یعنی بکار بردن «اگر». از نظر تئوری ریاضی میشه هر گزاره را در سمت چپ یک گزاره شرطی (سمت چپ کلمه ی «اگر») قرار داد، اما اگر چیز بعید و ناممکنی باشه،‌ یا حاوی اتهام و افترا (libel) باشه، داره از کلک های پراگماتیکس و دیسکورس (گفتمان)‌استفاده میکنه،‌ که ابزاری برای فریب،‌ حیله،‌ هدایت و در نهایت سلطه است.

درضمن محتوای ذهنی خودش رو بر ملا میکنه.

تحلیل کیفری و قانون/حق (law) ی

این افترا باید تبعات قضایی داشته باشه. طبق معمول به جایی میرسیم که قبضه شده. راه حل؟ باید فریب و حیله اش را همانجا بر ملا کرد،‌ چرا که اکثر افراد پاسخ های زیرش را میخوانند.

تحلیل اتنشن

باید فریب «اگر» ها را نخورد. افراد گول آن را میخورند و توجه و اتنشن ااونها به سمت راست اگر معطوف میشود. در حالیکه باید سمت چپ اگر مورد بحث و اتنشن قرار بگیره. اگر چپ وارد آگاهی و بخش انتقادی خودآگاه نشه، هر بحثی در سمت راست، یک red herring خواهد بود که از اون زیر وارد خونهه میشه. (جالبه که در فارسی معادلی برای «رد هرینگ» نداریم). در حقیقت اون نوع کلک است که حواس طرف را پرت میکنند و فرد دیگری از لای در وارد می شود: یعنی ایده ی سمت چپ گزار هی شرطی ی «اگر»، وارد ذهن فرد میشود قبل از اینکه از بوته ی نقد و علامت خوردن بگذره. و اون دانه ای یمیشه در ذهن افراد. و حواسشون نیست رشد میکنه و در سطح جمعی بهش عادت میکنند.

تحلیل قضایی (نهاد تمدن)

راه حل متمدنانه اش اینه که چنین اتهامهایی باید تبعات قضایی داشته باشه، که لازمه اش داشتن نهادی برای بررسی شکایات است (از جمله شکایت در مورد اتهام وافترا: libel و defamation، که میتواند جرم باشد). اما این نهاد تمدن در جامعه ما غایب است و تا وقتی اینطور باشد، این بخش میلنگد و افراد رفتار نامتمدن از خود بروز خواهند داد (در معرض فریب قرار خواهند گرفت بی حفاظت).

از نظر منطق ریاضی

در یک بحث تئوریک میشه هر چیزی رو سمت چپ قرار داد، و گزاره،‌ به انتفاع مقدم درست است. ( اینها را از دروس ریاضی دبیرستان حذف کرده اند؟). اما از نظر اطلاع مندی،‌اشتباه است. و این ایده را میگذارد که سمت چپ میتواند ممکن باشد. منتها در منطق ریاضی، تبعات قضایی ی بیان اون گزاره نادیده گرفته میشه.

...

بدون مجهز بودن به این ابزار های تحلیل و نقد،

گزاره شرطی، (یا «اگر»)

روشی و ابزار ارزانی برای  فریب خواهد بود، بدون تبعات و هزینه ای.

گزاره شرطی، ابزاری برای فریب

غریزه دشمنی در برابر رشنالیتی

 وقتی ادم ها میرن توی مود تحلیل غریزی و اموشنال (مثلا حس دشمنی)، لاجیک و رشنالیتی از در خارج میشه.

این نتیجه پدیده ای است در مغز، با نام آمیگدالا هایجک.

غریزه ی دشمن انگاری، در برابر رشنالیتی قرار میکیرند و رقیب هم میشوند.

مغز ادم نمیتونه رشنال و بالانسد و کم بایاس و علت-معلول ی و لاجیکال (با وزن دهی درست) فکر کنه.

برداشت های غریزی، که بر پایه «غریزه دشمنی» بنا شده و درایو شده باشند، از هیوریستیک های اموشنال هستند که در شرایط تکاملی قدیم در گروههای کوچک کار میکرده اند.

اما در گروههای بزرگ (دهها میلیون) منجر به فاجعه میشه.

مشکل زبان سیاسی غالب و رایج اینه که با این زبان غریزی صحبت میگنند.

در این حالت ذهن، منطق و رشنالیتی و تپازن لازم برای تحلیل درست و نجات بخش، غیر فعال و علیل میشه. و سوار بر موجی  از اموشن های جمعی

 و herd 

میره که موج ساز ها ایجاد کرده اند.

غریزه دشمنی که روشی برای دو قطبی کردن دنیا است، هیوریستیکی است که رشنالیتی را مُسَخر میکند، و اتصال کوتاه میکند. (که دلیلی نوروبیولپژیک دارد).

و دامی است که بطور دترمینیستیک در آن می افتیم. و رفتارمان دترمینیستیک میشود (واکنش دترمینیستیک از پیش تعیین شده به محرک های بیرونی و محیطی به دقت تنظیم و انتخاب شده ای که منجر به پاسخ دترمینیستیک ما میشوند). و در طی هزاره ها، افرادی که ماهر در طراحی اپن دام و موج ها شده اند، بهره برداری میکنند.

نتیجه اینکه بطور مکانیکی کنترل و قابل پیشبینی میشویم در راستای قصد افراد خاصی که نمیشناسیمشون و  به سیستمی که جیده اند اگاه نیستیم.

غریزه دشمنی با رشنالیتی تناقض دارد در کانتکست تحلیل کردن سیاسی، و در کانتکست اندیشه (اندیشیدن و گفتمان) سیاسی.

یکی که وارد شد، دیگری از پنجره خارج میشود.

مانند پریدن فیوز، که کل سیستم رشنالیتی را خاموش میکند و از مدار خارج میکند وقتی آلرت میدهد و الارم میدهد.

حالا تصور کنید به روش مهندسی، کاری کنید که فیوز چند ده میلیون نفر بپرد. کار چندان سختی نبست.

فایده هایی در تکامل داشته:

غریزه دشمنی در جاهای انسان (و حیوان) را تکان میدهد و در مواقعی مفید پاقع میشود برای نجات فرد یا گله یا نوع،، اما کاربرد آن در ساخت تمدنی که مد نظر است، معمولا مخرب است (در بهتزین حالت لبه ی تیغی دو سو بران است).

اجوکیشن لازمه برای اگاه شدن مردم به این پدیده نامرئی در درون خودشون.

این، برانگیختن نپعی رفتار و فکر توده وار است.

اجوکیشن لازمه برای اگاه شدن مردم، و رهاییشان از بند این نوع هایجک درونی، که قلابی میشه برای کنترل شدن توسط بعضی دیگرانی که به این باگ آگاه شده اند. 

 اعصاب خورد بودن مردم هم کمک میکنه به فیوز پریدن. (کاهش آستانه  و ماشه ی پریدن این فیوز دشمنی).

نجات بخش و عدالت ریزدانه

 جامعه ای که ایده ی نجات بخش براش مهم شد،

هرگز روی عدالت را نخواهد دید

- لااقل تا اون زمانی که اینطوره

چون دنبال راه حل سلیم ِ عدالت نمیتونه بره.

<br/>

پ.ن. حالا راه حل سلیم عدالت چیه؟

عدالت فقط نقطه به نقطه، در نقاطمتکثر و همه شمول میتونه میسر بشه.

(به ساختار حکومت و حتی محتوای قانون هم چنان فرق نداره).

بصورت ریزدانه است، در هر اینستنس.

و نکهبانش،، غریزه سیستم حیوانی تشخیص بی انصافی، جور  و ابیوز است.

نجات بخش فله ای، سنترالایزد، درشت دانه، بسیط،  نشدنیه. تصور باطلی است.

خشم و انتظارات

 خشم هم مانند اموشن های دیگر بخاطر انتظاراتی است که برآورده نشده

expectation

Law is Software

Law is Software.

Writing code (of law) = programming & coding. Law making is Software Development.

SD needs to be informed by methodologies, which is about lessons learned from catastrophic failures. It needs incremental, gradual, in agile closed loops. It is about managing change.

Writing software is hard, and softwares can fail or stagnate in many ways.

Code is also Code.

This first came to mind from reading Hegel’s Phenomenology chapter on Law. Then reminded/reinforced by my friend Jason. It seems obvious now. Later found out that the origin of term code is the Codes of Scottish law.

PS. The Hardware is the judiciary system, not the executive state. The later is more of the I/O.

در اهمیت قضاوت

ورژن دوم انتقام یک غریزه است که مثل غرایض دیگر، یک فرم/نمود بدوی دارد، و یک نمود مدرن دارد : نمود مدرن آن منجر به ساخت سیستم قضایی و نظام دادگستری در کشورها شده، که در آن، محازات به یک سیستمی مرکزی سپرده میشود. و همانجاست که عدالت حقوقی هم برقرار میشود. چنانچه این سیستمی در بک جامعه فشل باشد، افراد خودشان راساس برقراری عدالت (تلافی، مجازات، انتقام، خون خواهی، تلافی، گرفتن هزینه، و پس‌گرفتن حق) را رسما انجام خواهند داد. بدیش اینه که اگر افراد راسا به ایجاد عدالت و برکرداندند تعادل عدالت به خود اقدام کنند، این اقدام ها منجر به چرخه خشونت میشوند. و طرف مقابل هم سعی برای تلافی کردن (و فرو نشاندن خشم) مباردت خواهد ورزید. یکی از خاصیت های جامعه قبیله ای این است. و یکی از ملزومات یک تمدن مدرن جایی ایت که افراد به اونجا مراجعه کنند، و بجای انتقام، شکوائه ای بنویسند، و هر مورد جداگانه تنسط قاضی مستقلی بررسی شود. و افراد بتوانند حق خود را از افراد دیگر، یا شخصیت های حقیقی و حقوقی دیکری، و حتی کارکزاران دولت یا خود دولت، پس بگیرند. عدالت باید در سطح ریز دانه اعمال شود و این لازمه اشژدر کار بودن تعداد زیادی قاضی است. یعنی وظیفه ی براورده کردن و فرونشاندن و «رفع» (برآورده کردن) اون حس انتقام اونها هستند. این با اینکه بیان ساده ای است، اما نتوانستم به خیلی از افراد این را بقبولانم. انقلاب ها هم از شرایطی بوجود می آیند که بخش عده ی آن، انباشت این عدالت های برقرار نشده ی بی شمار بوجود می آیند. هر گونه سیستم جدیدی که ساخته شود، این سیستم احقاق حق مردم (تک تک و فرد فرد همه امکان پس گرفتن حق خود را داشته باشند) لازم است. وگرنه جامعه ماندکاری نخواهد داشت. این در مورد اقتصاد هم لازم است. و در مورد نظارت بر ساخت و یاز. و غیره. به نوعی ضامن اجرایی ی به رسمیت شناختن حقوق فردی و ازادی فردی افراد است. به عبارت دیگو محافظت از اراده و انتخاب آنها (از جمله نه گفتن به متجاوز) است. رسیدن به آزادی فقط از طریق این نوع عدالت قضایی برای همه افراد و شخص های حقیقی و حقوقی ممکن خواهد بود. متاسفانه وقتی صحبت از عدالت میشود، به اشتباه عده ای فوری تصورشان سراغ مساوات در مقدار پول و سرمایه افزاد نیرود. که موضوعی کاملا متفاوت و بی ربط است. این نوع عدالت قضایی و «جاست» بودن، بیشتر حقوقی است. همان نوع مساوات است که در یک معامله، انقدر که پول میدهی، پول یا ارزش پس بگیری، و کم فروشی و زیاد فروشی نشود. همه ی اینها ضمانت احرایی میخواهد. ضامن احرایش هم یک نظام قضایی است که پشتش یک نظام مجازات، پلیس، کلانتری، و غیره هم باشد. اینطوری، با بنای این اینستیتوشن ها، غریزه هایی مثل انتقام، انرژی ای پدید اورده اند که برای «براورده کردن» و «رفع» آن، باید یک جامعه ای داشت که در آن، مکانیزم های فوق الذکر باشند. و مکانیزم وجود آزادی باشند. به همین دلیل است که مطالبه ی نظام قضایی مستقل، اولویت دارد، اما متاسفانه صحبتی از آن به عنوان مطالبه نمی‌بینیم. و نوعی نقطه ی کور در مطالبات است. انتقام غریزه ای طبیعی است و بقول فروید باید کانالیزه شود در یک فرم و سازوکار مدرن. ولی اگر درست انجام نشود، منجر به روبسپیر خواهد بود. و دهه ها و شاید یک قرن طول بکشد که به «کد ناپلئونی» منجر شود. چنانچه درست انجام شود، منجر به جامعه ای «مولد» خواهد شد. چرا که بستری برای تولید اندیشه، امنیت اقتصادی، نو اوری، و غیره پدید می آید. فرانسه، پس از استقرار «کد ناپلئونی» در سیستم قضائیش، ناگهان با رونق و موفقیت چند جانبه، از جمله اقتصادی مواجه شد. ازاذی بیان، ازادی اندیشه، و غیره، فقط در چنین بستری ممکن هستند، که سیستمی باشد که بطور آهنین از این آزادی دفاع کند. ظاهر آن پارادوکسیکال به نظر میرسد، اما برای آزادی یک «ساختار» لازم است. و کافیه که تک تک شهصیت های حقیقی و حقوقی، امکان مراجعه به مرجع هایی داشته باسند مه مورد به مورد، حل اختلاف کند، و به افراد حق آنها را اعاده کند و در هر نقطه قضاوت، یک بالانس نقطه ای را برقرار کند. (قاضی ای که یک سییتم ساپرت پشتش هست: که در یک سیستم قضایی که ضمانت اجرایی توسط پلیس و ماموران اجرایی را داشته باشد). در صپرت مستقل بودن این نظام قضایی، که مهادی مثل دین، یا شاه و غیره رنی اونها اعمال قدرت و نظارت نداشته باشد، برای این کار کافی خپاهد بود. کاافیه مرتب «حل اختلاف» بشه. در جاهایی که نیبینند که هرکاری میکنند حل اختلاف ممکن نیست، متوجه تناقضی در قوانین میشوند. و پیشنهادی به قوه مقننه میشود برلی اصلاح قوانین. اما این موارد بی شمار «حل اختلاف» که دائم در حال انجام شدن (عمل شدن) هستند، موتور این نوع تصحیح ها هم خواهند بود. که موتور این رفع اختلاف ها هم حس های غریزی ای مول حس ظلم و انتقام است: که در این سازوکار سیستمی کانالیزه و هدایت شده باشند. سیستم کلی به سمت خدسازماندهی خواهد رفت و بستر مولد و حاصلخیز مورد نظر فراهم خواهد شد.