Auto-Eponymic Imprint Effect

Principle/Law of names: creators when name things, subconsciously use their own name for what they coin as their product/creation:

It is a "weak" law, in the sense that, it is true in a statistical way (can be shown only as an inclination).

It holds not in an obvious way, but perhaps by shaping their taste. It is an inclination.

Note that they could name it in infinite many other ways. So, a similarity, even in single-instances is non-trivially occurring.

Nevertheless, for a proper statistical treatment, it is perhaps hard to define the "null hypothesis" (i.e. measure of falsifiability).

It is about when they have a choice, when have the chance to coin the name. About their taste. And it holds more in commercial settings: commercial or semi-commercial labels. Most example are modern names. Perhaps, brand names.

Examples:

  •  Wiki: Ward Cunningham

  •  PageRank: Larry Page.

  •  Free Energy Principle: Karl Friston.

  •  Java: James Gosling.

Weak examples:

  •  X ( x.com, space-X ): Elon Musk: (Can you find part sounding similar to "x" in his name?)

  •  Google: Larry Page.

  •  Silver Beatles: John Lennon.

It is not universal. Counter- Examples of it not holding:  •  Newton: Fluxions, Philosophiæ Naturalis Principia ..., etc.  •  Leibnitz: Monads.  •  Jess Bezos's Amazon.  •  Apple.  •  ... infinite other counter-examples.

Some are not done by the original authors: So, they conform to this rule/law in a trivial way:

 •  Joseph-Louis Lagrange: λ (Lagrange multiplier)

Some observations about when this pattern holds:

 •  Some are more explicit.

 •  Especially the first letter.

Again. this is a hypothesis, and I need to define a null-hypothesis to rigorously formulate it.

What shall I call this "weak rule/law"? (Maybe I should use sneak letters of my name into it? ;) I am terrible at naming.

I consulted AI, it suggested these: EIP, SSH, TIH, NEP, LPR, NTH, IER, ARN, KTP, MSNR, SRN, STP, SSNR, CNI, SNI, SPE, SLLI, SEN, NRE, SSSR, SRN. I see a subtle inclination to use the last two. It just feels relatively more like a law of this kind. ... Subtle Signature Rule. Coiner's (Creator's) Identity's Echo in Names (CIEN). Naming Resonance Effect. Creator’s Naming Effect. Personal Signature Effect. Identity Echo Effect. Imprint of Identity Effect. Coiner’s Effect. Creator’s Mark Effect. Creator’s Echo Effect. Hidden Imprint Effect (but it is often not intentional). Creator’s (or Coiner's) Taste Reflection Effect. Resonance of Identity Effect. "Law of creators' name's subtle signature". Naming Eponymic Subconscious Tendency. The [subtle] Auto-Eponymic Imprint Effect*. etc.

PS. How about this weblog, epsilon? epsilon  At first, it seems unrelated to "Sohail". But 5 letters out of 7 are in my first name: epsilon ∩ sohail = { esilo }. I like greek letters, especially {εηλμψτσΣδφ }. 

form c

Define Consciousness in a sentence: [abridged, from a form]

Consciousness has multiple aspects and dimensions that should be both separated so that we can study their "synthesis" and interplay. It is partly what is synthesised by the brain as a generative process, that has multiple aspects such as multi-modal sensory and perceptual aspects (including interoception and verbal), perceptual qualia, attention, memory & permanence, agency, predictive-generative perception that is active, and perception that is orchestrated carefully with actions as exchanges with external world, that feels as-if a seamless and unified experience. This unified experience is endogenously generated, but also projected into the external world. It is hard to fit in one sentence, because it is not only all these multitudes, but also very inter-subjective, and even self, agency in that. The interplay of theory-of-mind, and various meta-cognition functions are in place. There are even other aspects, such as "affective" and elements, ...

Subjective phenomenological experiencing: In theory, if we could alter the brain partially even by direct stimulation (electrical, using implants, during surgery, MEG, etc), it can potentially inform a scientific approach, uses subjective psychophysics, and also neuro-feedback, would give us great insights; although that would be first felt as "subjective" experience and reported, and the report can be recorded and used for developing it and abstracting it to models, causal structures or determining principles, perhaps in a nested and recursive complex composition of boundaries.

Another aspect, inspired by (continental) tradition of philosophy and phenomenology, the feedback-like self-referring, self-reflecting, and self-awareness loops, inside and outside the boundaries of body, with environment and levels of niches.

Subjective experience of the researcher, e.g. in psychedelic experience, or in directly electrical stimulation of the brain, may have potentials to be used as sources of ideas for psychedelic experience, but eventually, need to be translated into rigorous testable hypotheses in scientific framework.

Multiple meanings of consciousness: Many theorists focus on one aspect (e.g. IIT emphasise on consciousness as levels of opposite of anaesthesia). Multiple dimensions should considering accommodating various modes of consciousness: sleep (various states: dreaming, including vivid etc, twilight/ pre-sleep, 3-dimensional AIM mode ), psychedelic (multiple types), anaesthesia, coma (of various GCS scales), default-mode awareness, in-the-zone, altered such as psychedelic experience, and some perceptual aberrations in conditions such as schizophrenia, clouded brain, anxiety and mindfulness, ... even multiple states or pain, anxiety, and more subjective states and qualia such as alienation, etc.

Consciousness is deeply inter-subjective. A spectrum of egoless to ego-shielded (almost an immune system to an otherwise open and boundary-less merged system) exist. Even perception of self is perhaps via the inter-subjective mechanisms ( involves the mirror system, language, meta-cognition, etc ).

Eventually, we need to develop such theories using scientific rigor, using scientific and mathematical tools can be used to serve, as tools at service of such understanding, that is deeply philosophical as well as analytical and physicalist-ic.

Unfortunately, I could not fit consciousness into one sentence, as it has many factors, but there must be ways to unify these into elegant multi-dimensional and multi-aspect theories.

می ارزید؟ می ارزید

تجربه ی (بالاخره) نوشتن آنچه که همیشه کار اصلی زندگیم می‌دانستم، از آنچه فکر می‌کردم هیجان انگیز تر و لذت بخش تر است. شاید با هر معیار دیگری هم، واقعا می‌ارزید که به مدت ۱۹ سال، زندگی ام را کاملا «متوقف» و «وقف» آن کنم.
لبته هنوز حتی نوشتن اولین نگارشش تمام نشده. باید دید.
پ.ن.
اول نوشتم «کار مهم»،‌ ولی بعد دیدم ممکن است سو تفاهم شود: کار مهم از دید نویسنده ( برای اولویت بندی در مقایسه با سایر امور ززندگی اش،‌اهم فی الاهم کردن، و سکریفایس کردن). کار مهم از دید مردم،‌را باید مردم (دیگران) بگویند. اما متاسفانه باز هم در فراسی کلمه‌ای برایش نداریم. و چونکه در زمبان های دیگر،‌تقریبا وحود دارد، یا جای خالی و فقدان، حس می‌شود. حس،‌در مقایسه است. pp-diff

فسخ دیالکتیک یا لغو دیالکتیک (معادل یابی و بیان با شهود فارسی)

فسخ دیالکتیک یا لغو دیالکتیک (معادل یابی و بیان با «شهود فارسی» برای Aufhebung یا آوف هه بونگ) لغو دیالکتیکی، به معنای رویدادی تاریخی که در بیان معمول در تاریخ نگاری، چیزی فسخ می‌شود. ویکیپدیای آلمانی زبان، این مفهوم اصلی در فلسفه هگل را به عنوان «لغو دیالکتیکی» بیان می‌کند. این فرآیند، غلبه‌ی سازنده بر یک تضاد و تنش را توصیف می کند که به موجب آن، عناصر ارزشمند و مثبت و سازنده حفظ و ادامه می‌یابند و موارد منفی، نفی می‌شوند. ترکیبی جدید از عناصر و بخش‌هایی که سابقاً (در مرحله‌ی تضاد قبل از آن)، در تنش شرکت میکردند، ساخته (تنظیم، ترکیب، صُنع و سنتز) می‌شود.
پاراگراف فوق را با الهام از ویکیپدیای آلمانی(۱) نوشتم:

Die dialektische Aufhebung ist ein zentraler Begriff der Philosophie G. W. F. Hegels. Er bezeichnet den Vorgang der Überwindung eines Widerspruchs, wobei die positiven, wertvollen Elemente erhalten und fortgeführt werden und die negativen entfallen.

(۱) Dialektische Aufhebung. از ویکیپیدیای آلمانی: آنطور که در زمان مراجعه: 20. Januar 2023, 19:09 UTC بوده.

کوانتم و قابل فهم بودن آن، و« ظرف»

فکر میکنم کم‌کم می‌توانم مکانیک کوانتمی را به زبان ساده بیان کنم بطوری که فردی با معلومات دبیرستان،‌بتواند آن را براحتی هضم کند. چند مفهوم معدود را ابداع و اضافه می‌کنم (با عذر خواهی از فیزیکدانان)، که جاهای خالی که گاف (حفره) برای ورود افراد به فهم این مبحث است را پر می‌کنند. توجه شود که بخشی از مساله، زبانی است،‌ و خود فیزیک ها هم در هنگام شرکت در سمینار های فیزیکدان های شاخه های دیگر، دچار گیجی می‌شوند: با کلماتی که جایشان خالی است (ترانکیشن)،‌ یا دو کلمه یک مفهوم (gauge گیج/گاج!)، یا یک مفهوم دوکلمه (دژنرسی یا تبهگنی!). یکی از مفاهیم،‌ ظرف و محتوا است: (مفهوم ظرف را من اختراع کردم): تابع حالت مقل محتوا است، و اوپراتور ها (آبزروبل ها و همیلتونین) ظرف را تشکلی میدهند. برای تشکیل ظرف، باید یک قطری سازی از اون اپراتور ها داشت. و برای زمان، باید معادله ی شرودینگر را به دیگ اضافه کرد. سپس باید گذاشت که بپزد. اما این، مختص دینامیک تحول ابراز شده به سبک(فرمولبندی) شرودینگر است. که یکی از سه-چهار فرمالیسم (نحوه رپرزنتیشن) است. دو فرم معادله شرودینگر داریم. پارشال و توتال: t∂ و dt. همچنین متوجه شدم که بردار کت (تابع حالت) تفاوت دارد با تابع موج:
⟨x| در برابر ψ(X,t) ی. تفاوت «بردار حالت» با «تابع موج» چیست؟
در نمایش با کت، فرض دیگری هم نهفته هست: اندیس های سطر هایش،‌ مکانی هستند. به نوعی فضای اندیس می‌شود تعریف کنیم. که البته خودش لیبل های فضای دیگری هستند. برچسب در برابر اندیس. فضای اندیس. تشکیل پایه، قطری سازی، تبهگنی، ...

نگرش عمومی جربیان-اصلی دنیای مدرن به فلسفه

این پسیو و تصادفی نیست. این نتیجه ی تلاش های فعال عده ای است. قبل از جنگ جهانی، علم در اروپا متمرکز بود. و بعد از جنگ جهانی، آمریکا، دانشمندان آلمانی ، که هنوز در آلمان بودند را در گله های هزار نفری به امریکا آورد. اکثرا با تهدید. قبل از این دوران طلایی علم و تکنولوژی، دوران طلایی فلسفه ی آلمانی بود (موسوم به ایده آلیسم آلمانی). پس از آن، یک ضدیت سیستماتیک بر علیه فلسفه قاره (از سوی نگرش تحلیلی انگلیسی) و کلا فلسفه (در آمریکا) انجام شد، و افرادی که مبلغ این بودند، بهشان رسانه بیشتری داده شد. مثلا فاینمن. علت های مختلفی هم دارد. این ضدیت با فلسفه، هنوز هم ادامه دارد، و موج متاخر آن، در صدد است فلسفه ی «آیند رند» را جایگزین فلسفه های دیگر کند. چونکه رند فهمیده بود که در حقیقت انکار فلسفه، و ضد فلسفه، خودش یک فلسفه است. با تمرکز بر ضدیت با چپ گرایی، فلسفه (یا به قول عده ای فلسفه نیست، و مایه فلسفی ندارند)، ای با نام آبکجتیپیسم ایجاد کرد. در کنار نظریه اقتصادی فریدمن (خصوصیزسازی افراطی و اکتریمیستی)، بطور سیستماتیک تبلیغ میشود. اینوستور ها (مثلا پیتر تیل)، رسانه ها، و افراد مهم، این فلسفه را تبلیغ میکنند. نتیجه ی آن، پدیده هایی مثل ماسک و آلتمن است، که عملا پول مالیات مردم به جیب آنها ریخته میشود، در قرارداد های مخفی، و همچنین پیشرفت های تکنولوژیک را هایجک کرده، به نام خود ثبت می‌کنند. و بعد به عنوان قهرمانان این سیستم معرفی میشوند. خلاصه اینکه فلسفه ی ریشه دار را با قهرمان پنداری به سبک کمیک استریپ مارول جایگزین کرده اند. و فردی مثل ترامپ، که دله دزدی بوده که پول لوله کش و حتی باجگیر خودش را زورش می آمده بده، و اونها را هم تیغ میزده (عملا دله دزدی)، مسیج نجات‌بخش می‌پندارند. میلتون فریدمن را که سخنران خوب و سومن خوبی است، بزرگ کرده اند، گویی اقتصاد دان دیکری وجود ندارد. این سیستم حتی افرادی مثل ایلیا، سازنده یی چت جی پی تی زا نتوانست تحمل کند، و او را اخراج میکند. جهت اطلاع، چت جی پی تی هم مبنی بر نظریات افراد مختلفی است از جمله هلمهولتز، و سوسیور (زبان شناس) که مطالعات و نظرات عمیق فلسفی داشته اند و ریشه و دودمان اندیشه فلسفی نظراتشان به عمق فلسفه ی قاره ای / و تداوم کار های جهره های مهم ایده آلبسم المانی، از جمله به کانت و، لایبنیز، لاک، حتی گوته، هیوم، ارسطو، افلاطون و غیره بر میگردد. این قضیه در مورد آپولو ۱۱، که به ماه رفت صادق است. همچنین نسبیت اینشتین (اسپینوزا)، کوانتم (نکرش کپنهاگی)، و غیره. حتی اگر برای ضدیت با یک فلسفه باشند، ولی با اطلاع از آنها، و در فضایی مملو از آنها بوده. علمی که فلسفه زدایی شده باشه، پیشرفتش فلج میشه. و درجا میزنه. صحبت اخلاق نیست، چرا که اون حرف بخاطر جریان صد علمی است که همزمان با این قضیه دنبال میشود. در حقیقت ضد علم ها، در فضای رسانه ای کنونی، اثهمانها هستند که این شدیت سیستماتیک با فلسفه را درایو میکنند. و سوق میدهند. باز هم از این ضدیت ها وجود دارد، که بحث های جدایی میطلبد. پشتوانه ی آن، صنعت رسانه: شامل صنعت خبر، صنعت تفریحات، و صنعت سینما است. context: https://t.me/apessimisticresearcher/3122?comment=57375

شار اطلاعات، هراری تا فریستون

من چنین نظریه ای در سال ۲۰۰۵ داشتم و در حالت تدوین اون به صورت کمی و کوانتیتیتیو هستم. این هراری اومد با قصه گویی، زد کازه کوزه رو شکست. مطمئنم همین الان بیشتر از اون میتونم مثال تاریخی بیارم. برم زودتر پابلیشش کنم تا باز هم مدعی پیدا نشده. به نام GIL منطق عام (شار) اطلاعات: قوانین طبیعی دینامیک اطلاعات من همیشه دو سه قدم جلوتر از هراری هستم. تازه مال من کوانتیفیکیشن دقیق هم دارد. از الون ماسک هم جلوتر هستم. قبل از اعاام نورالینک ش، من توی کار BCI بودم الان هم شش ماه قبل از اون به کامپیوت برای AI فکوس کامل کرده بودم ( اهنیت فایله گرفتن از ماشینهای سوخت فسیلی را هم در ۲۰۰۳ -۲۰۰۴ دریافتم. و منتظر اتفاقات بیرونی شدم. تسلا حدودا در همان زمانها تشکیل شده. اگر در بورس بودم و‌وسع داشتم، احتمالا روی آن پول میگذاشتم. حتی در مورد انویدیا هم کسی مرا متقاعد کرد که سرمایه کداری نکنم. وگرنه الان پولم چند برابر شده بود. واقعا انسان باید فقط بر اساس نظر خودت ترید کند.- اگر صنعتی را خوب میفهمد) من حتی از فریستون هم جلوتر هستم. دذ زمینه ای. اون هم به چیزی داره نزدیک مبشه که هنوز رو نکرده ام. ولی کم ماری من بود که نظریه فری انرژی فریستون را هنوز به نظریه خودم ریدیوس نکرده ام. تقریبا زودتر از استفن پلفرام ، ایریدیپسب ... را بهدعنپان یک نظریه اپیستمولوژی و در فلسفه علم مطرح کردم. اما جون بهش نزدیک شده بود، به نظرم اومد که از کف رفته. و رهاش کردم. تقریب همزمان با هینتون، استک شبکه های عصبی که از سطح پایین شروع بشه را دادم نظریه ای معادل اکستندد مایند را در اوایل ۲۰۰۵ و یا اناخر ۲۰۰۴ دادم. سالها بعد دیدم که اندی کلارک و جالمرز، در آخر ۲۰۰۴ دادهداند. در ۱ ۱۹۹۷ شبکه عصبی ریکارنت را ابداع کردم، برای اتونومی. ولی به اشتباه خیال کردم مه قبلا اختراع شده TDNN و رهایش کردم در حالیکه اینها باهم فری دارند. ( اابته اشمیتهوبر هم در ی همان زمانها، در سال ۱۹۹۷ منتشر کرده. پس احتمالا اولین کار نمیبود. اما کاربرد مورد نطر من برای اتونومی بود، و به نتیجه دیگری منحر میشد. اگر اطلاع داشتم و متصل بودم، باید میرفتم پیش اشمیتهوبر. ولی وقتی در ایران باشی، و از نظر مالی هم محدودیت داشته باشی، محدودیت های زیادی وجود دارد) مارکف بلنکت را من در سال ۲۰۱۱ بکار میبردم، و آن را اساسی میدانستم. سالها بعد، فریستون و ‌حتی کلارک همه ش دذباره مارمف بلنکت حرف نیزنند. یک ایتالیایی هم بود که اسمش که یادم اومد ، مینویسم. ماشین کلونینگ نامتقارن، در حوزه کوانتم کامپیوتینگ، خوشبختانه آن را دکتر علی رضاخانی کامل کرد، و اکنون بعضی مقالاتی که دقت به خرج میدهند، به کار ما در ۲۰۰۴ سایتیشن میدهند. مواردی که نزدیک شدم: نوعی پریدیکتیو-جنریتیو اپیزودیک الترناتیو برای ری اینفورسمنت لرنینگ در سال ۲۰۰۵. در سال ۱۹۹۵، که اولین شبکه عصبی ام را فکر میکنم با پاسکال (یا سی؟) پیاده سازی کردم، از کندی بادگیری اش سرخورده شدم. و باعث شد رها کنم. نمیدانستم که سالها بعد، آن مساله همچنان وجود دارد، و یک میلیارد دلار بودجه صرف ترینینگ یک شبکه عصبی خواهد شد. نکته (های) اصلی را نگفته ام اما می‌گذارم برای پابلیش. فقط نشانه هایی مخفی در وبلاگ های قبلی بر حای گذاشتم، برای آلموست-زیرو‌نالج پروف. باز هم هست، که الان حضور ذهن ندارم. (مهندسی: از قبیل زیگ، ورکینگ مدل، ریموت ترمینال، اتوکامپلیت وریدیکتیو برای کد نوشتن اتوماتیک، ادپتیو‌اکسوذیمنت دیراین(البته مال من بیزین نبود)، ... و نیز تعدادی دیگر که الان بزودی توسط دیگران در میان) به دلیل نبودن راهنمایی، و خس نا امنی، هیچکدام از اینها را نه تنها منتشر کردم، بلکه حتی با کسی هم در میان نگذاشتم. شای بودن و‌هامبل بودن و جبر مالی و چند چیز دیگه هم بودند که پارتیکولارلی آتهلپفول واقع شد. این رویه باید متوقف سود. و همه، خصوصا جی آی ال را باید هرچه زودتر، به هر قیمتی، به چاپ برسانم. Be careful what you wish for در سن ۱۷-۱۸ سالگی، آرزو کردم که ایده های زیادی را بتواند تولید کنم، تا از جبر زمانی و جغرافیایی خود بیرون بیایم، و بتوانم بفهمم چه کاری و چیزی ارزش بیشتری انجام دادن دارد. اون آرزو ها حس میکنم کاملا بر آورده شدند، و باکه ببش از اندازه. بیش از اندازه ظرفیت من نوعی. البته همگان ایده هایی دارند که فرصت انجامش را شاید نداشته باشند. اما خب ایده ها از حدی نباید بیشتر باشند، وگرنه مزاحم خواهند بود و دیسراپتیو نه تنها برای بیرون، بلکه برای خود فرد هم دیسراپتیو ‌خواهند بود.

publishing issue

1. If I could manage to publish all I have now, it would be worth a few Turing Awards. (just composing, organising, and presenting for publishing, and the review process). They keep coming. More than my capacity to finish them and write them. I am not boasting. It's an unfortunate situation. Be careful what you wish for. It is a bit of the impedence mismatch situation of a result I had in 2004, that one should defer computation at certain inflection point. 2. If I manage to finish some projects that I have, (not just presentation, but some missing pieces, and/or completing the debvelooment), then a few more.

هگل، جنریتیو AI ، سوسور

میدانستید که ریشه ی هوش مصنوعی جنریتیو صحبتهای هکل و‌کانت است؟ ( هوش مصنوعی زایا ) از نظر من خیلی هگلی است. گاهی لغت به لغت. البته صرفا شباهت نیست. بلکه مسیر لینییج ش هم نشخص است. مقاله هایی که به هم لینک دارند را میتوانم بنویسم. البته بیشتر تاکید رایج بر کانت است، اما درحقیقت هگل است، که تیخه ای کاملار از کانت است. به نظر میاد جاهایی که تفاوت دیده میشه ، صرفا بخاطر سوء تفاهم هایی از فلسفه هگل بوده. و ادامه هم دارد. همچنین آیا میدانستید که پایه ی نظری LLM ها در زبانشناسی سوسور است؟ همه اینها فلسفه ی قاره ای هستند. اما ارتباط اینها خیلی تندیده تر ااز اینهاست. و این بده بستان، همچنان وجود دارد.

پاسخ به سوالی در مورد جستجو برای درمانگری

در یک گفتگو ... به نظر من، این مساله که آیا کسی که مشکلی را دارد، میتواند مساله ای را حل کند یا نه (A)، را از مساله ی انتخاب درمانگر (B)جدا کنید. مساله A، میتپاند یک مساله ی علمی پیجیده باشد. و در هزاران instance از مشکل با ماهیت های مختلف، جوابهای مختلفی هم دارد. میتواند مساله ای عمیق باشد. اما مساله ی B، (مناسب بودن درمانگر برای شما)، یک مساله عملی است که میخواهید وقت و عمر و پول خود را تلف نکنید. اگر جواب به Aآسان باشد، میتپاند یکی از استراتژیهای جستجو برلی حل نساله ی B باشد: مثلا از آن استفاده کنید و ببینید که آن مشکل را دارد یا نه. اما این تنها استراتژی نیست. در حقیقت با سوال A، میخواهید پاسخ به B را آسانتر کنید: یعنی قبل از ورود به رابطه با درمانکر، از قضیه A استفاده کنید، تا نتیجه ی B را پیش بینی کنید. اما A، ممکن است سوالی سخت تر از B باشد. همچنین A تنها راه نیست. فقط شاید مجموعه ی جستجو ی شما را ممکن است کمی کوچکتر کند. همچنین، آیا شما مساله خود را دقیقا میدانید؟ اگر مساله خود را به معنای واقعی میدانستید، حل آن را هم میدانستید. کاهی، به مساله ی واقعی اصلی، نابینا و blind هستیم. در رواندرمانی، اکثر اوقات، دانستن دقیق صورت مساله، معادل دانستن راه حلش است. به نوعی، تشخیص، قسمت یخت تر از درمان است. مثال ساده شده: اگر کسی بداند که فلان باکتری مسوول مشکلش است، معمولا تهیه دارو برای درمانش، قسمت آسان کارش است. هم جستجو کننده، و هم درمانگر، ممکن است به جیزی نابینا باشند. حالا اگر مبنای جستجوی خود را، چیزهایی که میدانید، قرار دهید، ممکن است پیدا کنید. در نهایت، باید کاشف و جستجوگر باشید: Explorer Discoverer Scientist Curious مثل یک دانشمندی که قرار است چیزی کشف کند. نه به دنبال جوابی که از دیگران بپرسد. یک ایراد دیگر به این رویکرد این است که، اگر کسی آن مشکل را نداشت، نمیدانید که آیا از ابتدا آن مساله برایش نبوده، یا وارد آن شده و حل کرده و بیرون آمده. به نظر من، کسی که آن مساله، و یا مشابهش را داشته، و از آن بیرون آمده، میتواند گزینه ای برای درمان باشد. اما گاهی این هم نیست. طبق مشاهدات این جانب، گاهی، درمانگر های غیر ایرانی، برای مسائل ما ایرانیها بهتر هستند. لااقل برای بعضی مسایل. و احتمالا ممکنه یک ایرانی هم برای بعضی مسائل که آنها بهش نابینا هستند خوب باشد. کلا به نظرم تنها راه، در پیش گرفتن رویه ی یک کاشف است ( هم به معنای explorer و هم به معنای discoverer ). مرکز تصمیم هم باید خود فرد باشد.

کلمه ی دموکراسی

چند نکته در مورد کلمه ب دموکراسی. بعدا خواهم نوشت. این یادداشت، یک placeholdr است برای اینکه آن، این زمان رخ داد. ( فردای دور دوم انتخابات ۱۴۰۳ )

نمیدانم چرا کسی متوجه نشده. در مورد فرد موسوم به شیخ بهایی، تمام ادعا های علمی و اختراعات منسوب به او مشکوک هستند، حتی نوعا سبک خاصی دارند. وقتی میری چک میکنی، در همه موارد، افراد دیگری در میان بوده که این فذد افکار عمومی را گول زده و اختراعات افراد دیگر را به اسم خود جا زده. به این شک برده ام که تمام موارد غیر فقهی که منتسب به او است دروغ است و تاکنون شواهدی برای رفع این ادعا نیافته ام. تا وقتی دلایل دیگری پیدا نشه، فرصیه ای که در مورد فرد قائلم (از کودکی با گات فیلینگ شک برده بودم، اما اکنون که منابع بیشتری در دیترسی و ملیک‌رس هستند)، این خواهد بود که وی فردی شارلاتان بوده. نهایتا فالگیر و غیره. حتی بدتر: کسی که چنین روحیاتی داشته باشه، بعیده که حتی نو آوری در فالگیری داشته باشه. بنابراین حتی در اینکه نوآوری های مربوط به فالگیری و جن‌گیری اش هم متعلق به خودش باشد، شک دارم. این ، بیشتر از اینکه بدی یا خوبی «شیخ بهایی» را بگوید، نشان دهنده ی یک فاکتور مبهم در مورد چیزی داغان تر و مشکوک تراز تصور کنونی ما از اون دوران است. دیسفانکشنال بودن سییتم پردازشی اون زمان را میگه. اینکه در یک پرنسه ی افول و سازیری بوده، چه بسا دلیلش در این جیزها است. مثلا بکیش اتریبیوشن چیزها به افراد. نکنه اصلی قضاوت در مورد یک فردی که در شیارهای تاریخ رها شده نیست. بلکه برایم عجیب است که این پرنسه ی استدلالی و این نوع قضاوت و خوانش تاریخ، در بین افراد فعلی نمی‌بینم. این پست، بر ضد شیخ بهایی نیست. بلکه انتقاد از افراد زمان حاضر است. در حقیقت اون حالت دیسفانکشنال، هنوز جاری است. تا وقتی که ته و توی این قضیه در نیامده باشد.

پیاز بویایی و میخک و نعناع: و کیفیات پنهان باقی کانده از حس مخلوط اولیه ، که ملال اکنون ِ آن لحظه ازش زدوده شده باشه

حس بویایی در میان حس های پنج گانه و ده گانه ی دیگر استثنا است: از این بابت که بطور مستقیم تر و با تعداد سیناپس های واسطه ی کمتری، به صورت مستقیم تر به معز میرود. همچنین با قسمت های عاطفی (affective) و اموشنال مغز ارتباط مستقیم تری دارد. و تریگر میکند سرنخ حافظه ها و خاطراتی که بطور عادی، سرنخشان به حس های دیکر شاید وصل نباشد. پس بعضی حاژره هایی که جنبه ی اموشال، عاطفی، و … دارند، یا مربوط به دورانی قدیمی تر و ابتدایی تری از رشد هستند، یا به حادثه ها یا دورانی که بار عاطفی بیشتری دارند، متصل هستند. بمابراین، حس میکنیم که بعضی بو ها ما را به دالان خاطره هایی میبذند، که دسترسی به آنها را کمیاب میدانیم. چون حافظه ی موسوم به حافظه ی پیزودیک، ی که «سرنخ» بویایی، احظار و پخش مجدد ش کرده، راه دسترسی دیگری مدارد. و انسان خیلی اوقات آن تجربه را گرامی میدارد. و حدس خود من این است که این اتفاقات برای جنبه های موبت خاطرات قدیمی بیشتر اتفاق می افتد. و جنبه ی منفی آن در طب گذر زمان، کمرنگ و محو میشود. پس کوالیا یا «حس» ویژه ی قدیمی تر ها، هم خاص هستند و هم مطبوعند، و هم کیفیاتی از آنها را درک کیکنیم (که اگنون «جدا شده» از جنبه های منفی ای که در زمان خود تجربه ی اصلی، در هم و ملغمه و قاطی بودند. و رنگارنگ بودن آنها را تازه درک میکنیم. و البته اگر این ریکال یا بازیابی اطلاعات رمز آلود مربوطه، زیاد اتفاق بیفتد، به بخش های عادی منتقل میشوند، و همچنین اصویر انها به حالت غیر عاطفی تبدیل میشود. و همچنین، در دفعات بعدی، کم کم تحریف هم میشوند، چرا که هر بار، نه تنها خود خاطره، بلکه بیشتر از آن، یاداوری قبلی را به یاد می آوریم. و هم همه ی اینها، این تجربه را پیچیده تر، و فرّار تر، و و «از کف رونده» میگنند. و حس نوستالژیا و حسرت، همراه با تحریف تدریجی، آن را پیجیده تر میکنند. احتمالا (حدس من اینست که) سیستمی که سروتونین است در بیاد اوردن خاطره و فضاهای قدیمی ی آشنا فعال است. و این هم در دلپذیر بپدن، هم در فیلتر شدن جنبه های دلپذیر تر، و حذف جنبه های کمتر دلپذیر (یا ملال انگیز آن)، میتپاند نقشداشته باشد. میگن پروست در این مورد روایت کری و نرتیو زیادی را صرف و خرج کرده. اما توضیح علمی ی آن هم به نظر من، همانقدر جالب است، اگرچه حس شگفت انگیز تجربه ی اصلی، چیز دیگری است. و مهم نیست که از بوی رزین باشد، یا میخک، یا نعناع، یا بوی پودر استخون حاصل از مته، یا حتی پلاسمای مخلوط باگلبولهای قرمز، یا مواد دیگر. مهم این است که زنجیره ی اسوسیشن، اون حالتی که من بهش «سرنخ» میگم رو بوجود بیاره. سرنخی از زنجیره ی اسپاگتی وار به عمق درون حافظه ی عاطفی. (کامنتی که به مطرم میتونه ارزش یک پست داشته باشه) https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0tBArSB6W9V6ADQX7cF8KaD3ik834W7CcuQiyPXAwezBKdWFPjdLkwcCMYcJcKiHl&id=727998556