هنوز و همچنان James Ronnie Dio با صدای جادوییش در Temple of the King. بعد از 7-8 سال گوش کردن موسیقیش، هنوز اتمسفرش دلپذیر بود. تازه کننده و تازه شدنی بود. آن زمان که فکر می کردم هیچ التیامی برای آن لحن مرطوب و خسته ذهنم نیست، این صدا، کمکی بزرگ بود. (اون بالا آکوردهای شروعش رو نوشتم)
25 خرداد، روز قبل از دفاع، بهتر نوشتم:
این آهنگه لامصب نه تنها ازش کم نمی شود بلکه دارم وابستگی ترسناکی به آن پیدا می کنم. انگار که تنها وسیله ای است که با آن می پرم وسط core احساس انسانی و غنای انسانی و چون آب خنگ لطیف است.
و التیام اضطرابی کهنه است.
شعر بینام پل
۴ سال قبل
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر